Mimo, że czytam aktualnie dwie inne książki, nie potrafiłam się oprzeć kolejnemu mini-utworowi Stefana Grabińskiego. "Szary pokój" - napisany jak i pozostałe nowelki prostym, przemawiającym językiem - wprowadza nas w świat podświadomości, pewnej niezrozumiałej współzależności od innych ludzi.

Bohater tej opowiastki, w kolejnym wynajętym mieszkaniu, czuje jakiś niepokój, niczym nie różniący się od tego, jaki odczuwał w poprzednim lokalu. Kiedy dowiaduje się, że wcześniej lokatorem w obu tych mieszkaniach był nijaki Kazimierz Łańcuta, zaczyna rozumieć, że "wyrażenie takie jak: „zostawić gdzieś cząstkę swej duszy”, nie tylko przenośnie brać należy."

Na wielkie uznanie zasługuje fakt, że autor w tak krótkim dziele literackim, potrafił stworzyć tak tajemniczy i pozaracjonalny świat, który fascynuje, wciąga, wywołuje tyle emocji, wewnętrznych odczuć i przeżyć. Kolejna perełka, której nie można nie zauważyć.

Mimo, że czytam aktualnie dwie inne książki, nie potrafiłam się oprzeć kolejnemu mini-utworowi Stefana Grabińskiego. "Szary pokój" - napisany jak i pozostałe nowelki prostym, przemawiającym językiem - wprowadza nas w świat podświadomości, pewnej niezrozumiałej współzależności od innych ludzi.

Bohater tej opowiastki, w kolejnym wynajętym mieszkaniu, czuje jakiś niepokój,...