Wojciech Chmielarz zapisał się na kartach polskiego kryminału trzema powieściami, które pozwalały sądzić, że autor doskonale zna się na swojej robocie i umie przyciągnąć uwagę czytelnika, oraz „przyspawać” go do fotela, na czas, który przyjdzie spędzić mu z jego opowieścią. Wiedząc, że Chmielarz zapewnia rozrywkę na wysokim poziomie zdecydowałem, że jego najnowszy kryminał „Wampir” ominie kolejkę na mojej priorytetowej liście lektur. Nie warto przecież długo czekać na pasjonującą literaturę.

„Wampirem” Chmielarz rozpoczął nowy cykl literacki zatytułowany „Cyklem gliwickim”. Tym razem za głównego bohatera obrał sobie młodego, samozwańczego pseudodetektywa, który prawdziwe, kryminalne sprawy widział jedynie na ekranie telewizora. Kiedy więc na głowę Dawida Wolskiego zwala się, wydawać by się mogło, banalna sprawa ze zwykłym samobójstwem, zaczyna on improwizować, często pozorować pracę, hołdując zasadzie, mało zrobić dużo zarobić.
Autor kreuje Wolskiego na antybohatera. Kiedy poznawałem jego cechy charakteru, moje pierwsze skojarzenia wędrowały natychmiast do Sebastina Bergmana, którego stworzył na potrzeby swoich świetnych kryminałów, szwedzki duet Hjorth i Rosenfeldt. Jak się niestety okazuje Dawid Wolski nie dorasta swojemu zagranicznemu odpowiednikowi nawet do pięt. Wydaje się również, że detektyw jest najsłabszym ogniwem powieści. Choć Chmielarz dwoi się i troi, aby uczynkami Wolskiego spowodować, że czytelnik ze złości będzie gryzł książkę i przeklinał jego dwulicowość, oraz wrodzone kombinatorstwo, to próżna jego robota. Nic z tego, Dawid Wolski wywołuje może początkowo pożądane emocje, jednak w pewnym momencie one zanikają i za nic w świecie, nie da rady nienawidzić go w taki sposób, w jaki dyszy się nienawiścią do wspomnianego Sebastiana Bergmana.

Wiele razy wspomniałem już, że lubię powieści, których akcja osadzona jest w polskich realiach. Zdecydowanie łatwiej jest mi czytać, lepiej jest mi się identyfikować z polskimi bohaterami, oraz zrozumieć polskie klimaty. Na tym gruncie Wojciech Chmielarz sprawdza się wyśmienicie, jego świat jest dopracowany w każdym szczególe. Gęsta atmosfera, brudne i szare ulice przytłaczają, przestępstwa przerażają. Wtedy najbardziej widoczny jest kontrast pomiędzy bohaterem a jego otoczeniem. Otaczający Wolskiego świat jest do bólu wiarygodny, zaś samemu detektywowi autentyczności niestety brakuje.

Intryga kryminalna, którą tworzy Chmielarz jest spójna, wiarygodna i zaskakująca. Autor dobrze przygotowuje swoją historię, wystrzegając się błędów, które mogłyby uważnym czytelnikom zepsuć zabawę. Jednak jestem skłonny stwierdzić, że od autora takiej kategorii, w jakiej do tej pory postrzegałem Chmielarza, należy wymagać znacznie więcej. Według mnie, główny bohater powinien być filarem całej opowieści, a w tym przypadku filar ten jest krzywy i dość mocno się chwieje.
Nie wiem, co sądzić o tej powieści, w końcu jest ona czwartą w dorobku autora, który na tym etapie twórczości powinien mocno stąpać po tym kryminalnym gruncie? Zakładając jednak, że jest pierwszy tom nowego cyklu, uważam też, że należy dać autorowi szansę na rehabilitację. Zatem poczekam na kolejne sprawy Wolskiego.

To moja najsłabsza ocena kryminałów Chmielarza: 4/6

Wojciech Chmielarz zapisał się na kartach polskiego kryminału trzema powieściami, które pozwalały sądzić, że autor doskonale zna się na swojej robocie i umie przyciągnąć uwagę czytelnika, oraz „przyspawać” go do fotela, na czas, który przyjdzie spędzić mu z jego opowieścią. Wiedząc, że Chmielarz zapewnia rozrywkę na wysokim poziomie zdecydowałem, że jego najnowszy kryminał...