Czytało mi się tę książkę szybko, lekko i przyjemnie, ale też z nutą refleksji, gdyż Piotr Fronczewski nie tylko opowiada o swoim życiu i pracy, ale również dzieli się przemyśleniami na temat zawodu aktora i jego misji, współczesnego teatru, filmu, mediów oraz życiowych problemów.

Bardzo ciepło i ciekawie aktor wspomina swoich rodziców, kolegów i przyjaciół z dzieciństwa oraz pierwszej młodości. Niezwykle wzruszająca jest opowieść o przyjacielu ze studiów, który utonął na oczach pana Piotra.
Dużo tu anegdot, przede wszystkim z życia teatru. Nawet gdy Fronczewski przytacza pieprzne historyjki, robi to z klasą i smakiem. Bohaterami opowiastek są przede wszystkim znani reżyserzy (m.in. K. Dejmek, E. Axer) oraz aktorzy (K. Jędrusik, J. Englert, D. Olbrychski, A. Seweryn, J. Himilsbach, Z. Maklakiewicz), a także artyści łączący oba zawody (G. Holoubek).

Pięknie Fronczewski opowiada o swoich pasjach, autorytetach i mistrzach. Jest w tych wspomnieniach wielki szacunek dla podziwianych ludzi, jest też jednak spora dawka poczucia humoru, które aktor świetnie łączy z powagą.

Mimo iż tytuł książki mógłby sugerować egocentryzm bohatera, wyłania się z niej obraz człowieka skromnego, świadomego swej niedoskonałości, bardzo odpowiedzialnie podchodzącego do każdej roli, traktującego teatr i pracę jako sacrum.
Poza tym Fronczewski jawi się jako doskonały gawędziarz - jego opowieści można czytać i czytać bez końca z niesłabnącym zainteresowaniem.

Czytało mi się tę książkę szybko, lekko i przyjemnie, ale też z nutą refleksji, gdyż Piotr Fronczewski nie tylko opowiada o swoim życiu i pracy, ale również dzieli się przemyśleniami na temat zawodu aktora i jego misji, współczesnego teatru, filmu, mediów oraz życiowych problemów.

Bardzo ciepło i ciekawie aktor wspomina swoich rodziców, kolegów i przyjaciół z dzieciństwa...