Zbrodnia jest tylko środkiem, elementem gry. Celem jest zaspokojenie: ambicji, chciwości, miłości własnej. Świat jest piekłem na ziemi, które stworzyliśmy sobie my – ucieleśnienie mitycznych diabłów. W „Wielkie nic” James Ellroy wykłada swoją filozofię i widzenie świata. W odróżnieniu od innych pisarzy nie widzi go zatopionego w szarościach. Jego obraz to odcienie głębokiej czerni. Owszem, jest tu szarość. To maleńka plamka, najjaśniejszym punktem na mapie, symbol nadziei. Ale istnieje tylko przez chwilę. Ją też zaleje czerń.
„Wielkie nic” to problem. Jest zbyt mocne i politycznie niepoprawne, by zyskać sławę. To po nim Ellroy miał problemy – o odmienianie przez wszystkie przypadki słowa „czarnuch” i o sposób potraktowania homoseksualistów oraz, choć tego nikt nie powiedział wprost, o bezwzględne rozprawienie się z historią Stanów Zjednoczonych przełomu lat 50. Poza tym to arcydzieło znalazło się w cieniu swojej poprzedniczki, „Czarnej Dalii”, i następczyni, „Tajemnic Los Angeles”, które, mniej drastyczne i łatwiejsze do przełożenia na język kina, doczekały się głośnych ekranizacji. No i język. To jeszcze nie ta słynna nowa formuła, która pojawiła się w „Tajemnicach…”, a rozkwitła w pełni w „Białej gorączce”. W „Wielkim nic” królują klasyczne zdania złożone. Równoważniki, dwukropki, slashe pojawiają się sporadycznie. Ale ta „normalność” języka w niczym nie ujmuje tej prozie. Więcej: pokazuje, że James Ellroy to absolutny mistrz – narracji, budowania napięcia, kreowania postaci i scen, komponowania oraz łączenia wątków. Facet, który podniósł kryminał do rangi wielkiej sztuki. Wielkiej i wbijającej w fotel tempem oraz ładunkiem emocjonalnym. To on sam nazwał się „Tołstojem literatury sensacyjnej”, ale tylko uprzedził to, co musiało nastąpić – ktoś inny by go tak określił. A Dashiell Hammett, Mike Spillane, Charles Williams, Jim Thompson, elegancki i wygładzony Raymond Chandler oraz giganci: James M. Cain, Ross Macdonald znaleźli godnego siebie następcę. Kontynuatora i wielkiego budowniczego nowego noir. Szkoda, że tylko jednego.

Zbrodnia jest tylko środkiem, elementem gry. Celem jest zaspokojenie: ambicji, chciwości, miłości własnej. Świat jest piekłem na ziemi, które stworzyliśmy sobie my – ucieleśnienie mitycznych diabłów. W „Wielkie nic” James Ellroy wykłada swoją filozofię i widzenie świata. W odróżnieniu od innych pisarzy nie widzi go zatopionego w szarościach. Jego obraz to odcienie głębokiej...