Od dawna miałam ochotę na tę książkę i bardzo się cieszę, że nareszcie mogłam ją przeczytać. Bardzo lubię dobrą literaturę faktu, a relacja panny Saberi na pewno zalicza się do tej kategorii.

Podczas lektury często zadawałam sobie pytanie, co kierowało autorką, która zdecydowała się zamieszkać w Iranie, mimo że doskonale zdawała sobie sprawę ze wszystkich niebezpieczeństw z tym związanych. Doszłam do wniosku, że czasem po prostu pragnienia serca biorą górę nad rozsądkiem. Tak było w tym przypadku – Roxana bardzo chciała poznać ojczyznę swego taty, zrozumieć panujące tam obyczaje, poznać mieszkających tam ludzi. Tragiczne jest, jaką cenę musiała zapłacić za podążenie za głosem serca.

"Iran wydawał mi się moim przeznaczeniem, dokładnie tak, jak wiele lat wcześniej okazał się przeznaczeniem mojej mamy."

Książka jest dość szczegółową relacją z kilkuletniego pobytu Saberi w Iranie. Opowiada o latach jej pracy tam w charakterze dziennikarki, o wszystkich zawartych tam znajomościach, nawet o spotkaniu miłości życia. Scenariusz gwałtownie zmienia się, gdy zostaje jej odebrana przepustka prasowa, a ona mimo to zostaje w kraju. Robi to, by zbierać materiały do książki o Iranie. Jako że ma to być rzetelna pozycja, przy jej pisaniu wspomaga się informacjami, jakie zdobywa przeprowadzając dziesiątki wywiadów z przedstawicielami różnorodnych irackich grup społecznych. Właśnie ta skrupulatność okaże się przyczyną wszystkich jej kłopotów.

Całe jej życie zmienia się w chwili, gdy otwiera drzwi agentom wywiadu, którzy bezceremonialnie zabierają ją do owianego legendarną złą sławą więzienia Evin. Rozpoczyna się jej niewola. W książce znajdziemy szczegółowe opisy zarówno samego zakładu karnego, warunków, w jakich przetrzymywani są więźniowie, jak i zakazów, których należy tam przestrzegać oraz kar, jakie są wymierzane za wszelakie łamanie zasad. Przeczytamy tu też o metodach śledczych oraz o manipulowaniu świadkami i oskarżonymi, o wymuszaniu zeznań, o zastraszaniu, biciu, a nawet…zabijaniu w trakcie przesłuchań. Dzięki szczerej i obszernej relacji Saberi poznajemy całe okrucieństwo irańskiego wywiadu, służb więziennych oraz prokuratury i sądownictwa.

"Kobiety, które poznałam w ostatnim czasie, potrafiły oprzeć się swoim śledczym, którzy żądali od nich kłamstwa. Ja natomiast posłusznie podporządkowałam się rozkazom, będącym w konflikcie z moim sumieniem. Może było już za późno na stawianie oporu, ale jeśli te kobiety mogły, dlaczego ja miałabym nie móc?"

„Między światami” to dramatyczna relacja ofiary dramatycznych absurdów totalitarnego państwa. Jednak jest to również opowieść o sile, jaką mają w sobie irańskie kobiety. Saberi dzieliła celę z wieloma więźniarkami, które odbywały kary za wierność swoim przekonaniom, za pełnienie misji lub za bycie lojalnymi wobec „wywrotowych” członków swych rodzin. Kobiety te pozostawały twarde i nieugięte, mimo represji, nacisków, zastraszania, a nierzadko przemocy, jakiej doświadczały od śledczych. Gotowe były na wszelkie kary, szykany i represje, jeśli w zamian za to mogły chronić swych najbliższych. To od tych kobiet Roxana czerpała siłę, która pomogła jej przetrwać ten czas, ale przede wszystkim to dzięki tym kobietom znalazła w sobie odwagę, by postawić się swym „oprawcom” oraz by opuścić więzienie z podniesioną głową i czystym sumieniem.

Książkę pochłonęłam w zawrotnym tempie. Wywiera ogromne wrażenie. Budzi niesmak, ale w końcowym rozrachunku pozwala zagłębić się w temat piekła, jakim jest Iran, dzięki czemu na pewno zwraca uwagę na dramat, jaki rozgrywa się w tym kraju. Myślę, że ta książka jest ważna, gdyż dzięki niej wiele osób zwróciło baczną uwagę na tę sytuację, przestała być już ona sprawą wewnętrzną, a stała się międzynarodowa. Podziwiam autorkę za ogrom odwagi, który pozwolił jej opublikować te wspomnienia, mimo wielu gróźb kierowanych pod jej adresem. Są tragedie, o których należy mówić głośno i otwarcie, a sytuacja w Iranie jest właśnie jedną z nich. Warto poznać tę książkę, warto wiedzieć!

Od dawna miałam ochotę na tę książkę i bardzo się cieszę, że nareszcie mogłam ją przeczytać. Bardzo lubię dobrą literaturę faktu, a relacja panny Saberi na pewno zalicza się do tej kategorii.

Podczas lektury często zadawałam sobie pytanie, co kierowało autorką, która zdecydowała się zamieszkać w Iranie, mimo że doskonale zdawała sobie sprawę ze wszystkich niebezpieczeństw...