Ledwo 78 stron, króciutka ta historia, ale jaka mocna w treści. Nie od pierwszej strony, ale od pierwszych linijek wciągnęłam się w listy do Boga dziesięcioletniego chłopca chorego na białaczkę, któremu zostało niewiele życia. Otóż Oskar nie wierzył w Boga tak, jak jego rodzice był ateistą. On już się nabrał na św. Mikołaja, więc bajek o Bogu nie miał ochoty słuchać. Jest z charakteru przekorny, rezolutny, ot chłopak, który nie lubi jak się go traktuje jak dziecko. Rodziców ma za głupków, bo nie chcą, boją się, stawić czoło prawdzie o tym, że ich syn umiera. Odwracają jego uwagę coraz to nowymi zabawkami, przywożonymi do szpitala.

Oskar poznaje starą i mądrą wolontariuszkę panią Różę, która zachęca go do porozmawiania z Bogiem. Z stąd właśnie te listy. Gdyby nie fakt, że to są ostatnie dni życia chłopca, można by nawet pośmiać się z jego kumpelskich relacji z Bogiem. Właśnie ta relacja bardzo mnie ujęła, taka nie przesiąknięta Kościołem. Rodzi się w nim czysta i szczera wiara, która pomaga mu zaakceptować swój los. Dzięki pani Róży, z którą ma wspaniały kontakt, godzi się też z rodzicami "przepraszam, zapomniałem, że też kiedyś umrzecie".

Na każdej stronie, w każdym rozdziale można wyszukać cytaty, które warto sobie odnotować, takie uniwersalne prawdy. Niby oczywiste, ale jak ktoś (w tym przypadku autor) nie zwróci na nie uwagi, to się ich nie dostrzeże. Dlatego warto tę niewielką książeczkę przeczytać i wynieść z niej, jak najwięcej dla siebie. Polecam.

Ledwo 78 stron, króciutka ta historia, ale jaka mocna w treści. Nie od pierwszej strony, ale od pierwszych linijek wciągnęłam się w listy do Boga dziesięcioletniego chłopca chorego na białaczkę, któremu zostało niewiele życia. Otóż Oskar nie wierzył w Boga tak, jak jego rodzice był ateistą. On już się nabrał na św. Mikołaja, więc bajek o Bogu nie miał ochoty słuchać. Jest z...