Możliwe spojlery (duh.), ale raczej dotyczące 1 części.

Mam traumę. Po kolejnej książce Briana mam traumę, bo się skończyła i jak to, ja nie chcę, dlaczego? Do tego ta książka tak bardzo niszczy mojego wewnętrznego hejtera, że nie mogę wyjść z podziwu, że tak się da. Autentycznie nie ma tu postaci, wątku, konfliktu, do których pałałabym nienawiścią, a ja zazwyczaj potrafię doczepić się do wszystkiego. O dziwo, nawet wątek romantyczny mi pasuje, a to w ogóle jest kosmos.
W każdym razie - w tym tomie już nie mamy krajobrazu typowo po rewolucji, trwa wojna z Kezem. Wiele z akcji dzieje się na froncie, na którym są zarówno Tamas, jak i Taniel. Adamat szlaja się nadal po Adopeście, starając się odnaleźć rodzinę i pokonać Vetasa. (O Odynie, pamiętam większość imion, gdzie moje nagrody i komplementy?) Generalnie tom jest pełen akcji, jak już do niego zasiadałam, to nie mogłam się oderwać i płakałam, gdy musiałam odłożyć książkę, bo niby jakaś praca, wstawanie rano i trzeba być odpowiedzialnym człowiekiem. Podobały mi się wszystkie wątki, kibicowałam Tanielowi jak się z wojskiem kłócił, kibicowałam żeby skończył z Pole w jakiejś miłej sercu pozycji (chociaż, spojler, się nie doczekałam). Cały czas miałam nadzieję, że Tamas wróci jak najszybciej i zrobi na tym froncie porządek i kilku osobom jesień średniowiecza z dupy, za to że zachowują się jak kretyni. Niestety on był zajęty w trochę innej części kraju, co zrobić, jak żyć?
Chyba najbardziej ze wszystkich wątków podobał mi się ten z Bo, którego znowu spotykamy, tym razem dzięki Adamatowi. Wprawdzie nie było narracji z jego punktu widzenia, ale mam nadzieję, że w trzecim tomie się takowa zdarzy, bo to całkiem zacny ziomek.
Moim największym bólem jest to, że został mi już tylko jeden tom, wprawdzie w sierpniu wychodzą chyba nowelki, ale no to nadal 2 tomy, a później będę musiała jakoś żyć, a chyba nie bardzo wiem jak. Naprawdę jest to jedna z tych książek, które są po prostu tak dobrze napisane, że mam ochotę się zakopać w jakiejś dziurze z nimi i czytać je w kółko i płakać.
Polecam bardzo mocno, bo, na Odyna, to świetna lektura jest.

Możliwe spojlery (duh.), ale raczej dotyczące 1 części.

Mam traumę. Po kolejnej książce Briana mam traumę, bo się skończyła i jak to, ja nie chcę, dlaczego? Do tego ta książka tak bardzo niszczy mojego wewnętrznego hejtera, że nie mogę wyjść z podziwu, że tak się da. Autentycznie nie ma tu postaci, wątku, konfliktu, do których pałałabym nienawiścią, a ja zazwyczaj potrafię...