Sporo w powieści Ibánñeza mądrych i ponadczasowych wniosków trafnie diagnozujących kondycję ludzką. Jednak forma dzieła, oparta w dużej mierze na monologowych rozważaniach, wymaga od czytelnika nie lada skupienia. Uczy uważnej, cierpliwej lektury i rekonstrukcji obrazów pozostających poza akcją - poza czasem i miejscem powieści.

Sporo w powieści Ibánñeza mądrych i ponadczasowych wniosków trafnie diagnozujących kondycję ludzką. Jednak forma dzieła, oparta w dużej mierze na monologowych rozważaniach, wymaga od czytelnika nie lada skupienia. Uczy uważnej, cierpliwej lektury i rekonstrukcji obrazów pozostających poza akcją - poza czasem i miejscem powieści.

Mór, wojna, głód, śmierć reprezentowane przez czterech konnych jeźdźców poprzedzają nadejście bestii Apokalipsy - to wizja świata roku 1914 przedstawiona przez podbitego sąsiada Juliana Desnoyersa, jednego z głównych bohaterów powieści. Drugim jest jego ojciec, Marceli, który w wieku poborowym uciekł do Argentyny i tam na skutek małżeństwa z dziedziczką fortuny hodowcy bydła zapewnił sobie i następnemu pokoleniu dostatni żywot. Blasco Ibanez, autor powieści, studiuje i przedstawia postawy Niemców, Francuzów, emigrantów przebywających w Paryżu, artystów, bezrobotnych, modniś, elegantek, patriotów wobec wybuchu i samej istoty wojny. Ukazuje Niemców jako przekonanych o wyższości swojej rasy nadludzi, którzy uważają, że starcie zbrojne jest niezbędne dla rozwoju gospodarczego, przemysłowego i terytorialnego ich narodu, jest konieczne by nadać Europie i światu ład, bez względu na okrutne konsekwencje jakie wojna ze sobą niesie. Część Francuzów, mając w pamięci niekończące się wojny w ubiegłym stuleciu, była pewna że w XX wieku problemów światowych nie rozwiązuje się już na polu bitew, niedowierzając wiadomościom o kryzysie wywołanym przez zamach w Sarajewie. Autor opisuje mobilizację Francuzów i zmianę postawy społeczeństwa - Paryżanie, a szczególnie Paryżanki zapomnieli o wieczornych zabawach w rytmie tango i przyjemnościach cielesnych, pozbawiając uwielbianych królów parkietów i nocnego życia ( Julian ) tytułów bożyszczy na rzecz wracających z frontu, często rannych, weteranów wojennych. W światowej stolicy mody mundur, najlepiej przyozdobiony orderami, staje się hitem sezonu, miejsce lowelasów i próżnych przystojniaków jako towarzyszy spacerów i wieczorów przy najpiękniejszych Paryżankach zajmują żołnierze. Marceli gardzi sobą, za ucieczkę przed poborem w młodości i potępia własnego syna za to, że zamiast bronić ojczyzny ugania się za utraconymi miłostkami. Stary Desnoyers dzięki zbiegowi okoliczności obserwuje z bliska decydującą bitwę nad Marną - widzi Niemców, ojców rodzin, którzy łupią i kradną wszystko co możliwe, mordują ludność cywilną bez względu na płeć i wiek, a także gwałcą kobiety i dzieci, których bestialstwa zostają pomszczone przez armię francuską, co zniweczyło plan wojny błyskawicznej. Julian ostatecznie zdaje sobie sprawę, że niespełnienie obywatelskiego obowiązku to tchórzostwo, zgłasza się do armii, przez co odzyskuje miłość i szacunek swojego ojca, dokonuje bohaterskich czynów na froncie i ginie. Rodzice odszukują jego grób, towarzyszą im siostra Juliana, która będąc w związku z Rene, synem senatora i kalekim weteranem wojennym, nosi pod sercem zarodek nowego życia - symboliczny obraz tego, że jeźdźcy przemkną, bestia zostanie zraniona, a ludzkość powoli się odrodzi.
W powieści akcja zajmuje marginalną pozycję, autor się skupia na studium postaw ludzkich i aspektach psychologicznych. Zdecydowanie piętnuje nazizm i pruski militaryzm. Wnioskuje, że gdy wojna jednych zmienia w krwiożerce bestie i rozbudza zwierzęce instynkty, w drugich uruchamia i odmraża uczucia i postawy patriotyczne, jednoczy w dążeniu do wspólnego celu i definiuje to co rzeczywiście jest najważniejsze. Oryginalne przedstawienie zagadnienia i ciekawa konstrukcja książki sprawia, że jest ona godna polecenia, szczególnie dla czytelników interesujących się tematyką wojen światowych XX wieku.

Mór, wojna, głód, śmierć reprezentowane przez czterech konnych jeźdźców poprzedzają nadejście bestii Apokalipsy - to wizja świata roku 1914 przedstawiona przez podbitego sąsiada Juliana Desnoyersa, jednego z głównych bohaterów powieści. Drugim jest jego ojciec, Marceli, który w wieku poborowym uciekł do Argentyny i tam na skutek małżeństwa z dziedziczką fortuny hodowcy...

Powieść jest ciekawa, jednak dla mnie nużący jest brak dialogów. Nie jestem fanką niekończących się opisów, stąd moja niska ocena.

Powieść jest ciekawa, jednak dla mnie nużący jest brak dialogów. Nie jestem fanką niekończących się opisów, stąd moja niska ocena.

Właśnie przeczytałem tę książkę. Właściwie to zmęczyłem, ale głównie przez tłumaczenie a nie treść.
Sama książka jak dla mnie ani rewelacyjna, ani odkrywcza. Właściwie nic takiego mnie w niej nie ruszyło, chociaż znalazłem w niej kilka stwierdzeń, które są uniwersalne i pasują nie tylko do Niemców i I wojny światowej ale można by jest odnieść również do czasów współczesnych, zwłaszcza patrząc na to co się dzieje na Ukrainie:
"Posiadamy siłę, a ten, kto ją posiada, nie dysputuje i nic sobie ze słów nie robi. Siła! Jedno nasze uderzenie pięści, to odpowiedź na wszystkie argumenty".
"Ale niech nas nie kochają, byle się nas bali"
"Wierzaj mi, kraj, który wątpi i boi się wojny, jest już zwyciężony przed pierwszą bitwą."
"nie umrze przez to Prawo. Może uledz zaćmieniu, ale się odradza; może być zapomnianem, podeptanem, ale przez to nie przestanie istnieć i wszystkie szczere dusze uznają je jako jedyną regułę życia. Naród szaleńców chce postawić przemoc na piedestale, na którym inni umieścili Prawo. Daremny trud. Dążeniem ludzi będzie wiecznie, aby istniała coraz większa wolność, coraz większe braterstwo, coraz większa sprawiedliwość".
A żeby trochę rozluźnić atmosferę to czytając:
"Kajzer przy swoich artystycznych zachciankach oświadczył kiedyś, że prawdziwa piękność niemiecka powinna mieć w pasie przynajmniej metr pięćdziesiąt" przypominają mi się słowa Dukszewicza, że "rozumiem tych Niemców, gdy mówią, że lubią poklepać"
A to:
"Była to Północna Amerykanka nieokreślonego wieku, coś pomiędzy trzydziestoma dwoma a pięćdziesięciu dziewięcioma laty" chciałbym dedykować pani Małgorzacie R. lat "35 i nadal ubywa". :)
Teraz o samym wydaniu.
Skusiłem się na ebooka z wydawnictwa MASTERLAB, za tłumaczenie odpowiada ktoś ukryty pod pseudonimem HAJOTA. Nie wiem kim jest ten człowiek ale po tym co przeczytałem mogę przypuszczać, że wydawnictwo dorwało jakieś tłumaczenie wiekiem dorównujące oryginałowi i użyło skanera (do tego nie najlepszego),żeby to przełożyć na formę elektroniczną. I nie chodzi tutaj o sam styl, bo do takich zwrotów jak "o tem", "óśm miesięcy", "wszelkiemi" można się przyzwyczaić, ale jak czytam "spostrzedz", "blizko", "po przez", "przedewszystkiem", "filji", 'pocichu", "niema", "wkońcu", "z pod" to mnie wzbiera na ... Być może tak się kiedyś pisało ale teraz strasznie razi to oczy. Tym bardziej, że właściwie to chyba nie ma akapitu, żeby nie było w nim tego rodzaju niespodzianek. Do tego dochodzą literówki, brak interpunkcji, liter czy źle rozpoznane przez skaner wyrazy albo słowa, których dzisiejszego znaczenia trzeba się domyślić!!! Koszmar.
Na szczęście mam to poza sobą.

Właśnie przeczytałem tę książkę. Właściwie to zmęczyłem, ale głównie przez tłumaczenie a nie treść.
Sama książka jak dla mnie ani rewelacyjna, ani odkrywcza. Właściwie nic takiego mnie w niej nie ruszyło, chociaż znalazłem w niej kilka stwierdzeń, które są uniwersalne i pasują nie tylko do Niemców i I wojny światowej ale można by jest odnieść również do czasów...

Przeczytałem. Nawet niezłe.Momentami ciężko się nieco czyta, ale w sumie dobre

Przeczytałem. Nawet niezłe.Momentami ciężko się nieco czyta, ale w sumie dobre

To nie jest opinia, tylko taka uwaga. Czytałem ten tytuł w 3 tomach , w sumie około 1000 stron. Jak im się udało zmieścić to na 360?

To nie jest opinia, tylko taka uwaga. Czytałem ten tytuł w 3 tomach , w sumie około 1000 stron. Jak im się udało zmieścić to na 360?