Powieść grozy na jesienne wieczory może wydać się najodpowiedniejszą lekturą. Jeszcze jak przeniesiemy się do XIX wieku, wczujemy w klimat epoki, to okaże się, że ponury pejzaż za oknem nie jest wcale taki ponury, a przez chmury przebłyskuje słońce. Trochę niepokoju podczas czytania bardzo się przydaje.
W powieści Joanny Pypłacz „Krzyk Persefony” przenosimy się w czasie do XIX-wiecznego Krakowa. Jak na powieść grozy przystało, jest szpital, stary dwór, trumna z ludzkimi szczątkami i trochę krwi.
Jednak autorka poszła zdecydowanie dalej. Nie dała nam tu typowej powieści gotyckiej. Motywem dominującym uczyniła mit o Persefonie. I to w kontekście tej historii należałoby interpretować utwór. Ponadto posążek Persefony (Kory) pojawia się wielokrotnie i to chyba on budzi największy niepokój czytelnika.
„Jakiś czas temu doszedłem do wniosku, że w każdym człowieku mieszka i Persefona, i Hades. […] Podczas gdy nasza wewnętrzna Persefona pragnie wolności i spełnienia, nasz wewnętrzny Hades dąży do tego, żeby zrobić z nas swoich niewolników. […] Hades zniewala nas za pomocą różnych wyobrażeń, lęków i szkodliwych namiętności. […] Z całej siły ciągnie nas w otchłań i gdy w końcu dopnie swego, stajemy się jego więźniami. Pomaga mu nasza słabość…” [1].
Nie wszystko mi się w powieści podobało, bo miałam wrażenie, że pewne wątki nie do końca zostały wyjaśnione. Nie bardzo zrozumiałam przyczyny samobójstw, których jest tu kilka. Jednak autorka potrafiła mnie uwieść stylem, przenieść w odległe czasy, zaczarować atmosferą książki. Ponadto jej opisy są tak wyraziste, że kiedy bohater grał, to słyszałam muzykę. Chopin, Mozart i odgłosy przyrody tworzą niezwykły klimat. I nawet to, że bohaterowie nie mówią XIX-wiecznym językiem, kompletnie mi nie przeszkadzało. Za to zwróciłam uwagę na problemy społeczne, które zostały w powieści poruszone. Autorka zaznacza temat przemocy wobec kobiet w XIX wieku. Ale porusza też inne problemy: namiętności, miłości, skomplikowanej natury ludzkiej itp.
Myślę, że nie należy tej powieści odczytywać jako typowej powieści grozy. Autorka inteligentnie wykorzystała mit o Persefonie, dając nam wskazówki do odczytania skomplikowanej natury człowieka. Nie duchy, zjawy czy wampiry powinny budzić nasz lęk, a drugi człowiek…

Joanna Pypłacz: Krzyk Persefony. Wydawnictwo Szara Godzina, Katowice 2015, s. 291

Powieść grozy na jesienne wieczory może wydać się najodpowiedniejszą lekturą. Jeszcze jak przeniesiemy się do XIX wieku, wczujemy w klimat epoki, to okaże się, że ponury pejzaż za oknem nie jest wcale taki ponury, a przez chmury przebłyskuje słońce. Trochę niepokoju podczas czytania bardzo się przydaje.
W powieści Joanny Pypłacz „Krzyk Persefony” przenosimy się w czasie do...