Mam zasadę, że w życiu nie należy niczego żałować. A ponieważ tak się nie da, zasada ta dotyczy w moim przypadku jedynie tych rzeczy i wyborów, na które miałem wpływ. Na to, że moja pierwsza wizyta w Berlinie przypadła na czas już po zburzeniu Muru, wpływu nie miałem. To był 92 rok, miałem 16 lat, pamiętam te puste, niezabudowane przestrzenie, smak truskawkowego loda z Aldiego, zapach deszczu. To trochę chore, ale żałuję, że nie doświadczyłem tej atmosfery, którą tworzył Mur, a jedynie jej wciąż obecną w powietrzu aurę tajemniczości i grozy. Mur był tragedią tego miasta, bez wątpienia, przez niego zginęło mnóstwo ludzi, a jednak był na swój sposób fascynujący. Miał wpływ na twórczość artystów, a ludzka pomysłowość w wymyślaniu sposobów na jego pokonanie nie znała granic, takich jaką był On.

Od czasu tamtej wizyty Berlin stał się moim ukochanym miastem. Ślady Muru wciąż w nim są. Berlin jest jak naszyjnik z korali, który ogląda się w muzeum. Patrzysz na niego i widzisz naszyjnik, a nie zbiór elementów, którym w istocie jest. Berlin to właśnie taki naszyjnik, a elementy, z których się składa, to ludzie: ludzie, którzy Muru nie pamiętają i ludzie, którzy żyli w jego cieniu, po obu stronach. I o tym jest ta książka, o tych ludziach z cienia. Historie ich życia, o których słyszało niewielu, wplecione w wydarzenia, o których było głośno. A wszystkie związane z Murem i blizną, którą pozostawił po sobie w tkance miasta. Polecam. Taki był świat. Taki jest.

Ich bin ein Berliner! :)

Mam zasadę, że w życiu nie należy niczego żałować. A ponieważ tak się nie da, zasada ta dotyczy w moim przypadku jedynie tych rzeczy i wyborów, na które miałem wpływ. Na to, że moja pierwsza wizyta w Berlinie przypadła na czas już po zburzeniu Muru, wpływu nie miałem. To był 92 rok, miałem 16 lat, pamiętam te puste, niezabudowane przestrzenie, smak truskawkowego loda z...