Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Annę Rozenberg uważam za jedną z najlepiej piszących autorów polskiej literatury kryminalnej, szeroko pojętej. Nie stosuję feminatywu rozmyślnie - nie uznaję podziału na płeć jeśli chodzi o pisanie, mam na myśli wszystkich autorów. To zdanie mam od czasu jej debiutanckiej powieści, z każdą kolejną w nim się utwierdzałem, a "Zawsze będziesz winna" tylko potwierdza to, co oczywiste. Gra mi w tej powieści wszystko: historia, język, konstrukcja fabularna, postaci, nie przeszkadzają oczywiste skróty, których nie da się uniknąć w tym gatunku. Gdyby nie te skróty, mielibyśmy historię o wiele głębszą, ale nie o to tu akurat chodzi. Zawsze mam zgryz, jeśli chodzi o poruszanie ważnych społecznie i emocjonalnie wątków w literaturze stricte rozrywkowej, do jakiej zaliczają się niewątpliwie thrillery. Zbyt łatwo się po nich prześliznąć, pójście w drugą stronę też może przynieść straty historii. Tu mamy idealne wyważenie środków wyrazu. Tempo, narracja, retrospekcje, wszystko jest spójne i zgrywa się na końcu jak w precyzyjnym mechanizmie. Historii podobnych tym, jaka przydarzyła się Helen jest niestety sporo w realnym świecie, a ta konkretna, mimo że fikcyjna, unaocznia nam jak bardzo człowiek może skrzywdzić innego człowieka. Co w nim drzemie, jak niewiele trzeba, żeby to obudzić, jak łatwo zamknąć oczy, kiedy widok boli, jak łatwo udawać, zwłaszcza przed bliskimi... To jest kawał świetnej literatury gatunkowej, może nie jestem wybitnym ekspertem, ale wartość tej powieści pod wieloma względami jest ogromna, zwłaszcza w zalewie tego typu historii obecnych na rynku wydawniczym. Niektóre są fatalne, inne średnie, jeszcze inne bardzo dobre. A "Zawsze będziesz winna" ma u mnie swoją wyjątkową kategorię. Jest jedną z tych, które mocno zapadają w pamięć.

Annę Rozenberg uważam za jedną z najlepiej piszących autorów polskiej literatury kryminalnej, szeroko pojętej. Nie stosuję feminatywu rozmyślnie - nie uznaję podziału na płeć jeśli chodzi o pisanie, mam na myśli wszystkich autorów. To zdanie mam od czasu jej debiutanckiej powieści, z każdą kolejną w nim się utwierdzałem, a "Zawsze będziesz winna" tylko potwierdza to, co...

Tylko i aż osiem gwiazdek. Z uporem będę się trzymał swojej zasady, że 9-tki i 10-tki należą się książkom, które po prostu miały czas na dojrzenie, nie zestarzały się i faktycznie funkcjonują jako wybitne i arcydzieła. Jak będzie z najnowszą powieścią Leszka Hermana, czas pokaże, ale życzę jej jak najlepiej, bo na to zasługuje. Nie powiem, że jest odkrywcza, ale to nic nie szkodzi, bo nie miała taka być, o czym Autor uczciwie pisze w posłowiu. Pisze również o nawiązaniu do klasyków gatunku i jeśli o ten aspekt chodzi, to jest to nawiązanie bez mała mistrzowskie. O czym jest ta historia - można przeczytać w materiałach wydawcy. Jak jest napisana? Świetnie. Fantastycznie. Konstrukcyjnie - bez zarzutu, fabularnie - też pięknie. Dodam, ze jestem dość wybredny i raczej stary, a co za tym idzie czytelniczo doświadczony, więc niełatwo mnie zaskoczyć. Czytając ją cofałem się do lat 90-tych, kiedy jako nastolatek z wypiekami na twarzy pochłaniałem Folleta, Ludluma, MacLeana i innych (uwaga: literaturę tzw. wyższą też czytuję ;-) ). Sceneria "Sieci..." jest dość egzotyczna, w końcu niecodziennie pływa się promem, dlatego nie przeszkadzały mi dość szczegółowe opisy detali konstrukcyjnych lub procedur, które jednak bez wątpienia były bardzo istotne dla akcji. Może czepiałbym się przypisów, których wręcz organicznie nie znoszę, ale przecież można ich po prostu nie czytać, prawda? Specyficzny styl Hermana, znany z wcześniejszych powieści pozostaje, choć tu widać wyraźną poprawę warsztatową. O ile można by faktycznie zgodzić się z opinią, że objętość np. "Sedinum" i dówch następnych wynikała często z przegadania (choć to kwestia gustu), to w tym przypadku wszystkie strony wypełnia czysta akcja (nie mylić z akcją typu "zabili go i uciekł", o nie, to absolutnie nie ten poziom!). Herman stawia na realizm, i choć oczywiście zdarzają się cudowne zrządzenia losu, nie zaburzają całości i mieszczą się w granicach zdrowego rozsądku. Wtręty polityczno-światopoglądowe charakterystyczne chyba dla znakomitej większości polskich pisarzy są tu podane dość taktownie i nie natrętnie, za co chwała Autorowi. Miałem autentyczną frajdę z czytania "Sieci-widm" i jestem pewien, że ta historia zostanie ze mną dość długo. Polecam z czystym sumieniem i mam nadzieję, że za kilka lat dodam te dwie gwiazdki...

Tylko i aż osiem gwiazdek. Z uporem będę się trzymał swojej zasady, że 9-tki i 10-tki należą się książkom, które po prostu miały czas na dojrzenie, nie zestarzały się i faktycznie funkcjonują jako wybitne i arcydzieła. Jak będzie z najnowszą powieścią Leszka Hermana, czas pokaże, ale życzę jej jak najlepiej, bo na to zasługuje. Nie powiem, że jest odkrywcza, ale to nic nie...

O wiele lepsza, niż pierwsza część. Opowiadania na różnym poziomie, jak to zwykle w antologiach bywa, ale ogólny poziom, w porównaniu z poprzednim tomem o niebo lepszy. Szczygielski mnie nie zawiódł, Małecki też nie, Żulczyk świetny i o nich warto wspomnieć. Reszta bez szału, choć opko Marty Guzowskiej o nodze również warte zauważenia. Nad pomyłkami nie będę się znęcał, w sumie nie było tak źle. Ciekawe, jak z następnym?

O wiele lepsza, niż pierwsza część. Opowiadania na różnym poziomie, jak to zwykle w antologiach bywa, ale ogólny poziom, w porównaniu z poprzednim tomem o niebo lepszy. Szczygielski mnie nie zawiódł, Małecki też nie, Żulczyk świetny i o nich warto wspomnieć. Reszta bez szału, choć opko Marty Guzowskiej o nodze również warte zauważenia. Nad pomyłkami nie będę się znęcał, w...