Wziąłem tę książkę do ręki 30 września, a więc w dniu urodzin Trumana Capote. Gdyby żył miałby 98 lat. Piękny wiek. Potrójny burbon proszę dla solenizanta.
W większości są tutaj opowiadania, które już znalem. (Mogłem sobie porównać tłumaczenia.) Podobały mi się: „Legenda Kaznodziei”, „Bezgłowy jastrząb”, rewelacyjny „Dom kwiatów”, wzruszające „Wspomnienie świąteczne”.

Wziąłem tę książkę do ręki 30 września, a więc w dniu urodzin Trumana Capote. Gdyby żył miałby 98 lat. Piękny wiek. Potrójny burbon proszę dla solenizanta.
W większości są tutaj opowiadania, które już znalem. (Mogłem sobie porównać tłumaczenia.) Podobały mi się: „Legenda Kaznodziei”, „Bezgłowy jastrząb”, rewelacyjny „Dom kwiatów”, wzruszające „Wspomnienie świąteczne”.

Truman Capote uderza od razu. Nie patyczkuje się. Widać, że wie o co chodzi w ludzkich zachowaniach i najgłębszych podstaw emocji. Na tym świetnie buduje te krótkie treści. Genialny!

(Uwaga, opinia jego fanki. Może być nieco ckliwie. Teraz bardziej osobiście.)

Część opowiadań już znałam z innych książek. Te "nowe" również mi się spodobały.

Historia o Buddym i jego przyjaciółce jest w kilku opowiadaniach. I jest totalnie bezcenna.
Do tego nota biograficzna, po której można domyślić się, że były one bazowane na latach jego dzieciństwa.
Po zamknięciu książki spojrzałam na okładkę, na to zdjęcie... i po prostu przytuliłam książkę jakby była dzieckiem.

Truman Capote uderza od razu. Nie patyczkuje się. Widać, że wie o co chodzi w ludzkich zachowaniach i najgłębszych podstaw emocji. Na tym świetnie buduje te krótkie treści. Genialny!

(Uwaga, opinia jego fanki. Może być nieco ckliwie. Teraz bardziej osobiście.)

Część opowiadań już znałam z innych książek. Te "nowe" również mi się spodobały.

Historia o Buddym i jego...