Drugi tom Więźnia Labiryntu trzyma w napięciu! Thomasowi i reszcie wydaje się, że najgorsze już za nimi, że poza Labiryntem są już bezpieczni. Najedzeni, wymyci leżą w mięciutkich łóżeczkach i śnią o samych przyjemnych rzeczach. A tu trach i to praktycznie zaraz po przebudzeniu!
Najpierw jakieś trupy w kantynie, potem znika Teresa, a pojawia się Aris - jakiś dziwny koleś, a potem znikają trupy z kantyny i pojawiają się tatuaże. Minho zostaje okrzyknięty przez DRESZCZ przywódcą, a Thomas... no cóż jego przyszłość nie będzie kolorowa. Ach i do tego okazuje się, że była też druga grupa króliczków doświadczalnych - prawie, że dosłownie króliczków, gdyż grupę B stanowiły dziewczyny. To tam odpowiednikiem Teresy był Aris.
Oczywiście to jest dalsza część prób, po wyjściu z Labiryntu znów będą zmuszeni do walki o swoje życie. Za zadanie mają przedostać się do Bezpiecznej Przystani. Wydaje się proste? Właśnie tylko się wydaje. DRESZCZ zaprojektował na początek "wspaniały" tunel, którym przedostaną się na Pogorzelisko. Nazwa zobowiązuje - "tylko piach, suchy piach, suchy, suchy..." i jakieś (nieokreślone w książce dokładnie) +40 stopni Celcjusza. Uroczo. Po drodze jeszcze miasto, w którym mieszkają osoby zarażone Pożogą - czyli praktycznie totalne czuby. Na samym końcu też czeka ich niezła przygoda...
Szkoda słów, nie było lekko, choć odnoszę wrażenie, że lżej niż w Labiryncie. W ogóle odnoszę wrażenie, że "Więzień Labiryntu" był bardziej przerażający, ale wtedy i my, i oni w ogóle nie wiedzieliśmy o co chodzi. Teraz wiemy, że jest Pożoga, że świat i ludzie praktycznie nie istnieją, że to eksperyment. Ale to nie wiele pomaga. Wydarzenia w książce przerażają, ścinają z nóg, mrożą krew w żyłach. Nadal lubię Thomasa i Minho, nowe postacie też przyciągają.
Kolejna tom trylogii równie dobry jak pierwszy. Równie przerażający. Łatwo się wczuć, a przeżywanie tego wszystkiego z bohaterami nie jest łatwe.
Bardzo udana kontynuacja. Z przyjemnością sięgnę po ostatni tom. To będzie równie porażające. Czasem, aż się boję, że sama zachoruje na Pożogę...
Na zakończenie pozostało mi napisać jeszcze jedno słowo - POLECAM.

Drugi tom Więźnia Labiryntu trzyma w napięciu! Thomasowi i reszcie wydaje się, że najgorsze już za nimi, że poza Labiryntem są już bezpieczni. Najedzeni, wymyci leżą w mięciutkich łóżeczkach i śnią o samych przyjemnych rzeczach. A tu trach i to praktycznie zaraz po przebudzeniu!
Najpierw jakieś trupy w kantynie, potem znika Teresa, a pojawia się Aris - jakiś dziwny koleś,...