Kontynuacja Zapomnianego legionu. I szczerze mówiąc mamy po prostu kolejną dawkę tego samego. W zasadzie wszystko co można powiedzieć o tomie pierwszym, można powiedzieć i o drugim. Dominuje patos, sporo naiwności, fabularna prostota i przewidywalność (w zasadzie w połowie drugiego tomu wiadomo jak się skończy trzeci), silne niedostosowanie psychologii postaci do epoki historycznej. Klasa powieści to młodzieżowe, wielokrotne zabili go i uciekł. Czasem mocno pomimo sensu i logiki. Autor przyzwoicie przygotował się pod względem historycznym, zwłaszcza jeśli idzie o twarde fakty - postaci, dat, bitew, kultury materialnej (niemniej ma tu wpadki), słabo za to wychodzi mu sfera czynników miękkich - relacje międzyludzkie, psychologia, socjologia historyczna - strasznie to kanciaste, koślawe, drażni niespójnością.
Jeśli idzie o warsztat pisarski, autor ani nie zachwyca, ani zbytnio nie rozczarowuje. Jeśli przyłożymy tu miarkę dojrzałego, dorosłego czytelnika to jest lipa, Jeśli jednak spojrzymy z perspektywy małolata, to jest zupełnie przyzwoicie. Mnie drażniło nieustanne powtarzanie tego samego, bywało że kilkunastokrotne a może nawet i częstsze, oraz rozwlekłe wykładanie wszystkiego kawa na ławę, nawet rzeczy oczywistych. Coś co można załatwić półzdaniem, autor przedstawia przy pomocy półstronicowego akapitu. I jeśli ten akapit czytamy dwudziesty siódmy raz, może w nas coś pęknąć.

Jako powieść historyczna (choć to raczej rodzaj fantasy opartej na realiach historycznych czy może powieść historyczna z elementem realizmu magicznego - nadprzyrodzone moce wyraźnie wpływają na fabułę) rzecz broni się średnio - 4/10. Jako awanturniczo-przygodowa powieść dla młodzieży (choć z tą młodzieżowością mam drobny kłopot bo krew, tortury, morderstwa, dziwki, burdele, seks dobrowolny i gwałtem czyniony, to chleb powszedni czytelnika tej powieści), dla mniej wyrobionego czytelnika, może być pasjonująca - 8/10.
5/10

Trzeci tom sobie daruję, szkoda życia.

Kontynuacja Zapomnianego legionu. I szczerze mówiąc mamy po prostu kolejną dawkę tego samego. W zasadzie wszystko co można powiedzieć o tomie pierwszym, można powiedzieć i o drugim. Dominuje patos, sporo naiwności, fabularna prostota i przewidywalność (w zasadzie w połowie drugiego tomu wiadomo jak się skończy trzeci), silne niedostosowanie psychologii postaci do epoki...