Gaisseau wyruszył w grudniu 1954 razem z fotografem Tony'm Saulnier-Ciołkowskim na Nową Gwineę, ponieważ zapragnął „za wszelką cenę w zaraniu ery atomowej zobaczyć ostatnich pogrobowców historii”. Wypowiedź tą należy traktować dosłownie – obaj Francuzi nie byli etnologami, nie byli w ogóle naukowcami. Byli ludźmi, którzy czuli zew nieznanego i chcieli zachować na kliszach i taśmach filmowych miejsca, ale przede wszystkim ludzi, których biały człowiek jeszcze nigdy nie widział.

Podczas lektury tej książki bardzo obu autorom zazdrościłem. Koniec końców, po niemałych trudach, dane im było dokonać rzeczy, która dla każdego czytelnika science fiction jest spełnieniem marzeń: Pierwszego Kontaktu z Obcą Cywilizacją.

„Wiza do kraju prehistorii” to owoc tych wysiłków. Książka fascynuje dzisiejszego czytelnika w dwójnasób: Otaczająca autorów rzeczywistość lat 50-tych jest dla nas już tak oddalona w czasie, że była ona momentami równie egzotyczna jak spotkania Gaisseau z nieznanymi plemionami papuaskiego interioru. Podam przykłady: podczas lotu na wyspę Francuzi zostali poddani w Karaczi procedurze odkażania przy pomocy... proszku DDT. Na samej wyspie transportował ich samolot, który już raz zgubił śmigło nad dżunglą. Pilot ogłosił okolicznym Papuasom, że będzie nagroda (przedmioty z muszli i stali),i voila – zgubę dostarczono!

Koniecznie należy wspomnieć o ilustracjach tej książki. Tony Saulnier-Ciołkowski spisał się na medal. Jego czarno-białe fotografie bardzo oddziaływują na wyobraźnię i są ważnym elementem narracji.

Właściwa przygoda rozpoczyna się oczywiście po lądowaniu. Ze sporą dozą humoru Gaisseau komentuje pierwsze spotkania z Papuasami. Francuz nie tworzy bynajmniej sielankowego opisu tropikalnej Arkadii. Życie autochtonów to nie bajka, jak można szybko wywnioskować z licznych opisów aktów przemocy. Spora ilość wdów oraz mocno okaleczonych rekonwalescentów dobitnie świadczy o trudnym współżyciu poszczególnych plemion. Australijska administracja (wtedy nie było jeszcze kraju Papua-Nowa Gwinea) stara się jak może, ale może niewiele.

Kulminacją podróży jest wyprawa obu przyjaciół do tzw. Strefy Niekontrolowanej – regionu jeszcze niezbadanego, do którego wstęp jest surowo zakazany. Gaisseau i Saulnier wymykają się australijskim administratorom i zdają sobie sprawę, że nie ujdzie im to na sucho. Ale zew nieznanego jest silniejszy.

Co czeka ich w kraju plemion Duna i Lavani? Jak sprawa się kończy? O tym przeczytajcie najlepiej już sami.

Gaisseau wyruszył w grudniu 1954 razem z fotografem Tony'm Saulnier-Ciołkowskim na Nową Gwineę, ponieważ zapragnął „za wszelką cenę w zaraniu ery atomowej zobaczyć ostatnich pogrobowców historii”. Wypowiedź tą należy traktować dosłownie – obaj Francuzi nie byli etnologami, nie byli w ogóle naukowcami. Byli ludźmi, którzy czuli zew nieznanego i chcieli zachować na kliszach i...