Info z końca książki: „niniejszy zbiorek jest jak codzienne życie ani nie jest niesamowicie dobry, ani dramatycznie zły - jest średni” - [żywcem odzwierciedlające próby normalizacji (przesadnie?) skrajnego waloryzowania osobistych doświadczeń podczas w psychoterapii] - nijak ma się do książki recenzenckiej rzeczywistości. Bo rzeczywistość w odpowiedzi na nią się - chciał(a) nie chciał(a) - polaryzuje. I tak jedni głoszą: że „to ułomna pomyłka z depresyjnym tekstem” i jednogwiazdkują; inni „że przemawia i mówi (za czytelnika/czkę) wszystko” i ciskają gwiazdek dziesiątką.
I rzeczywiście jakby tak matematycznie gwiazdki zsumować i podzielić - średnia faktycznie wyjdzie jakaś, jak to zwykle ze średnią bywa - po środku, ale czy to jest prawda o książce? (autorce, życiu)

We mnie nie ma zgody na określanie średnim, czegoś coś co polaryzuje - bo to jest kompletnie nie średnie lecz właśnie „jednocześnie dramatycznie złe i niesamowicie dobre”. I to jest zbiorku największa prawda i wartość. Nie matematyczna połóweczka, szarość jako wypadkowa zmieszania czerni z bielą - ale właśnie pomieszczenie w sobie i tego i tego, kontradykcja, sprzeczność, jednoczesność, oporu i zgody, entuzjazmu i odrzucenia - to tarcie i iskrzenie. Na styku i w ścieraniu tworzy się prawdziwe i wartościowe.

Wczytuję się też w komentarze pod autorki wywiadami, wypowiedziami - i tu podobnie się dzieje. W większości albo owacje na stojąco, rąk uściski, za odwagę, szczerość i moralną charyzmę albo wstyd i hańba, ekshibicjonizm emocjonalny i degeneracja młodzieży. I podobna refleksja - że niby średnia jakaś by wyszła, ale tylko jeśli potraktujemy rzeczywistość metodologią ilościową, a nie jakościową.

Ja natomiast podziękować chciałam za jakość właśnie, za to tarcie: w książce, w czytelniczych reakcjach na nią, we mnie.

I ciekawość mam taką, czy proces ten również w życiu autorki ma miejsce - a jeśli tak - to taki apel contr-terapeutyczny - o nie równanie do średniej.

[Bo wtedy się znika.
I zostaje tylko statystyka]. ;)

(nomen omen norma też jest statystyczną średnią…)

Info z końca książki: „niniejszy zbiorek jest jak codzienne życie ani nie jest niesamowicie dobry, ani dramatycznie zły - jest średni” - [żywcem odzwierciedlające próby normalizacji (przesadnie?) skrajnego waloryzowania osobistych doświadczeń podczas w psychoterapii] - nijak ma się do książki recenzenckiej rzeczywistości. Bo rzeczywistość w odpowiedzi na nią się - chciał(a)...