Książka ta opowiada o rodzinie ostatniego cara Rosji – Mikołaja II. Skupia się przede wszystkim na jego czterech córkach: Oldze, Tatianie, Marii i Anastazji. Jesteśmy świadkami narodzin każdej z nich. Obserwujemy ich dorastanie, życie codzienne, ich radości i smutki. A to wszystko w czasach niespokojnych dla Europy.
Powieść mnie oczarowała. Polubiłam siostry i zżyłam się z nimi. Było mi ich żal praktycznie przez całą historię. Począwszy od rozczarowania rosyjskiego narodu każdą z nich, (przecież ma być chłopiec!) poprzez ich życie w izolacji, skończywszy na smutnym końcu. Ich ciekawość świata, radość życia pomimo odosobnienia mnie rozczulała. Podobało mi się, że rodzice, mimo bycia elitą, wychowali dzieci skromnie, z szacunkiem do innych. Nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że Mikołaj II nie nadawał się do bycia carem. Razem z żoną Aleksandrą marzyli o zwykłym, spokojnym życiu. Gdy tylko mieli namiastkę tego, byli najbardziej szczęśliwi. Los napisał dla nich inny scenariusz, któremu próbowali podołać jak tylko potrafili.
Wielki podziw i uznanie dla autorki. Pani Helena Rappparot zrobiła świetny research. W książce znajdziemy fragmenty listów, pamiętników i wspomnień. W powieści umieszczone są fotografie, które powodują, że siostry są nam jeszcze bliższe. Musiała się nad tym bardzo natrudzić, bo znaczna cześć tych dokumentów została zniszczona. Opisała to wszystko obiektywnie. Nie osądza, nie krytykuje. A to nie lada wyzwanie. Język którego używa jest plastyczny i przystępny. Bardzo dobrze oddała ducha epoki. Odkładając książkę myślami wciąż byłam z bohaterkami.

Książka ta opowiada o rodzinie ostatniego cara Rosji – Mikołaja II. Skupia się przede wszystkim na jego czterech córkach: Oldze, Tatianie, Marii i Anastazji. Jesteśmy świadkami narodzin każdej z nich. Obserwujemy ich dorastanie, życie codzienne, ich radości i smutki. A to wszystko w czasach niespokojnych dla Europy.
Powieść mnie oczarowała. Polubiłam siostry i zżyłam się z...