To moja pierwsza książka tego Pana. Chyba nawet nie wiedziałam, że ktoś taki sobie żyje i na dodatek coś tam pisze. Teraz wiem. I jedno i drugie.
Zabrałam dzisiaj do pracy, a jako, że dwie godziny czekałam na odbiór podpisanych zarządzeń to spożytkowałam ten czas W wiadomy sposób. W każdym razie przeczytałam. Nad filiżanką kawy i chyba z uśmiechem na ustach.
Nie. Nie jest to wybitna książka. Ona nawet nie próbuje udawać, że taka chciałaby być. Ona jest po prostu zwykła. Kurcze, znowu niemal zwykła historia o zwykłych ludziach. Prawie zwykłych…
Tak, bo mamy do czynienia z bohaterami, jakich mało. Rzadko spotykamy w romansach dzieciobójczynię i zabójcę. Szok i zaskoczenie? Tak, dla mnie tak. Od razu przypomniał mi się historia, która wydarzyła się jakiś czas temu bodaj w Stanach Zjednoczonych. Słuchałam wtedy informacji o tym wydarzeniu i nie byłam w stanie uwierzyć. Nie tylko w to, jak mogło się to stać, ale jak można z tym dalej żyć.
Czy można? Evans twierdzi, że tak. Wystarczy znaleźć kogoś odpowiedniego. Elise znalazła Nicholasa i jeśli dobrze rozumiem, razem uczą się żyć i przebaczyć samym sobie.
Przyznam, że autorowi udało się w tak krótkiej formie, bez wyolbrzymiania stworzyć pełną ciepła historię dwójki zagubionych ludzi, których życie pozbawiło bliskich kontaktów z innymi. Którzy stawiając sobie bariery żyją z dnia na dzień. Do momentu kiedy postanawiają zmierzyć się z pewną „obietnicą”.
Ja jestem zadowolona. Było lekko, ciepło i bardzo przyjemnie. Chciałam napisać, że pewnie niedługo zapomnę treść, ale chyba nie, jednak nie. Tych bohaterów ciężko będzie zapomnieć.
Obietnica pod jemiołą, to książka, której nie poddaje się krytyce. Jak dla mnie, przyjmuje się ją z dobrodziejstwem inwentarza, a zauważone mankamenty szybko wyrzuca z pamięci.
Jedyne czego obawiałam się, to męski punkt widzenia, który moim zdaniem często zgrzyta w tworzonych przez nich kobietach. Tutaj było chyba jednak zbyt pobieżnie, abym miała na co narzekać. Zbyt mało było momentów, w których można byłoby dostrzec jednak tę „męską rękę”..

To moja pierwsza książka tego Pana. Chyba nawet nie wiedziałam, że ktoś taki sobie żyje i na dodatek coś tam pisze. Teraz wiem. I jedno i drugie.
Zabrałam dzisiaj do pracy, a jako, że dwie godziny czekałam na odbiór podpisanych zarządzeń to spożytkowałam ten czas W wiadomy sposób. W każdym razie przeczytałam. Nad filiżanką kawy i chyba z uśmiechem na ustach.
Nie. Nie jest...