Jeśli chodzi o tempo akcji, widać tu pewną różnicę w porównaniu z „Klasą”. Otóż tam od pierwszych stron akcja pędziła w zawrotnym tempie do samego końca. Tutaj również praktycznie od samego początku autor narzuca szybkie tempo, następują jednak chwile względnego spowolnienia akcji, tylko po to, żeby po tej chwili nastąpiło wielkie BUM!, które podnosi napięcie do granic możliwości. I jak dla mnie oba te sposoby są świetne. [...]
spotykamy tu bohaterów, których dobrze znamy z poprzedniej części m.in. Karola, Adama, Ewę, Stefana i wielu innych. Bardzo dużym zaskoczeniem w „Sokole” był dla mnie Adam Wierzbicki. Miałam takie momenty, że zastanawiałam się czy to aby na pewno ten sam człowiek, którego znam z „Klasy”… W tym tomie możemy też bliżej poznać Ewę Sawicką. Tutaj stanowi ona bardzo ważny element całej fabuły, a autor jej nie oszczędza… [...] Oprócz bohaterów, których dobrze już znamy pojawia się też wiele nowych postaci [...] Trzeba jednak przyznać, że wszyscy oni zostali naprawdę świetnie skonstruowani i mają swój charakter. I co ważne, agenci nie są jakimiś superbohaterami bez wad i słabości – wręcz przeciwnie. Nierzadko nie jesteśmy w stanie przewidzieć ich następnego kroku.
Tym co w „Sokole” jest bardzo widoczne i znaczące to emocje i uczucia bohaterów. Wśród tych uczuć jest też miłość, która w całej historii odgrywa niemałą rolę. Dzięki narracji prowadzonej z różnych punktów widzenia możemy bardzo wyraźnie zobaczyć, co siedzi w głowie niektórych bohaterów i bardzo dobrze poznać ich uczucia i emocje, o których właśnie wspomniałam. Podobnie jak w „Klasie” mamy tu wiele wątków, które przeplatają się ze sobą i tworzą niezwykle skomplikowaną intrygę, która wciąga od pierwszych stron. Nie brakuje oczywiście nagłych zwrotów akcji i rosnącego napięcia. Jest też coś nowego – retrospekcje. Zazwyczaj do tego typu zabiegów podchodzę sceptycznie, jednak tutaj pasowały idealnie i były świetnym dopełnieniem całości. A zakończenie? Mistrzostwo! Autor trzyma nas w nieprawdopodobnym napięciu do ostatnich zdań!
Na koniec pozostaje mi tylko powiedzieć, że mam nadzieję iż „Sokół” nie będzie ostatnią z serii książek o pułkowniku Siennickim – liczę na więcej!

http://booksinhands.blog.pl/2017/02/12/sokol-dominik-w-rettinger/

Jeśli chodzi o tempo akcji, widać tu pewną różnicę w porównaniu z „Klasą”. Otóż tam od pierwszych stron akcja pędziła w zawrotnym tempie do samego końca. Tutaj również praktycznie od samego początku autor narzuca szybkie tempo, następują jednak chwile względnego spowolnienia akcji, tylko po to, żeby po tej chwili nastąpiło wielkie BUM!, które podnosi napięcie do granic...