Bardzo lubię fantastykę i trudno mnie zadziwić. Magdalenie Kubasiewicz się jednak to udało. Gdy tylko przeczytałam tytuł tej książki, coś zaiskrzyło. I jak tu nie wierzyć w magię. Spalić wiedźmę to fantastyka na naprawdę niezłym poziomie z główną bohaterką, którą uwielbia się od pierwszego przeczytanego zdania. Bo jak tu nie lubić niepokornej i dzikiej Saniki. Sanika, tylko niektórzy tak o niej mówią, to tak naprawdę Sara Weronika Sokolska, bardzo niebezpieczna Pierwsza Czarownica Polanii. Ktoś pomyśli: Polania, jakaś fantastyczna kraina? Nic bardziej mylącego. Polania to Polska, której stolicą jest Kraków, a na tronie na Wawelu zasiada król Julian. Rzecz nie dzieje się w średniowieczu, tylko w XXI wieku, gdzie chyba już zwykły człowiek zatracił wiarę w czary.

Magdalena Kubasiewicz pełną garścią zaczerpnęła z podań i legend, ubrała je w nowe szaty i w taki sposób powstała powieść, od której nie mogłam się oderwać. Już bolały mnie oczy, a mimo tego czytałam dalej. Mało nie skończyło się to zarwaną nocą. Książka jest niesamowicie ciekawa, wciągająca i pełna niespodzianek. Nie brak w niej ekspresyjnego i bardzo obrazowego przedstawienia akcji. A dzieje się naprawdę wiele.

Przemawia do mnie taka lektura, w której miesza się zwyczajne, szare życie z fantazją. Gdzie na każdym rogu możemy spotkać strzygę, a na brzegu rzeki Syrenę i nie zdawać sobie z tego sprawy.

Jeżeli szukacie świeżego spojrzenia na magię, to książka dla was. Jeśli chcecie być zaskakiwani, z każdą odwracaną stroną, to jest to powieść idealnie dobrana do waszych gustów. Lubicie połączenie teraźniejszości z tym, co powinno było przeminąć, dnia dzisiejszego z baśnią, legendą, podaniem, mitem, skuście się na powieść Spalić wiedźmę, a uważam, że się nie zawiedziecie. Gorąco polecam.

Bardzo lubię fantastykę i trudno mnie zadziwić. Magdalenie Kubasiewicz się jednak to udało. Gdy tylko przeczytałam tytuł tej książki, coś zaiskrzyło. I jak tu nie wierzyć w magię. Spalić wiedźmę to fantastyka na naprawdę niezłym poziomie z główną bohaterką, którą uwielbia się od pierwszego przeczytanego zdania. Bo jak tu nie lubić niepokornej i dzikiej Saniki. Sanika, tylko...