Ta książka to typowo komercyjny wytwór - dużo podobnych do siebie zdjęć i mało treści.
Poza tym niezwykle irytująca jest pani Umer w roli zadającej pytania - zbyt często skupia się na sobie, wciąż wtrąca własne trzy grosze, jakby na siłę chciała stać się bohaterką wspomnień. Nie cierpię takiego pseudo dziennikarstwa, podobnie jak nie znoszę zbytnego spoufalania się z rozmówcą (ciągłe wtręty na temat bliskiego sąsiedztwa i przeprowadzanie wywiadu na kolanach to wyjątkowo denerwujące zachowania, podobnie jak okraszanie książki swoimi zdjęciami z aktorem).

Minusem jest też powierzchowność rozmowy - aktor, niestety, nie mówi prawie nic o swoich ambitnych kreacjach filmowych, ale też nie padają o nie pytania, więc dowiadujemy się przede wszystkim o komercyjnych produkcjach typu "Psy".
Na szczęście wcześniej rozmowa dotyczy ról teatralnych i w tej kwestii Linda ma sporo do powiedzenia. A to jest akurat ciekawe, bo zwykle kojarzymy go z filmem, a nie sceną teatralną.

Z plusów wymienię jeszcze początkowe rozdziały, w których aktor wspomina swoje dzieciństwo i młodość - sporo opowiada o zapamiętanych wakacjach, smakach i zapachach, o fascynacjach, przyjaźniach, miłościach, samotnych wędrówkach, o studiach i poznanych tam ludziach. Robi to z klasą, chociaż co jakiś czas wyrywają mu się niecenzuralne słowa.

Ta książka na pewno przybliża postać aktora, który na co dzień dba o zachowanie swojej prywatności (w przeciwieństwie do wielu kolegów po fachu). Całość jednak nie zrobiła na mnie dobrego wrażenia, bo za dużo tu banalnych i pierdołowatych fragmentów, a za mało smaczków i wartościowych wypowiedzi (przez "smaczki" rozumiem anegdoty związane z pracą, a nie życiem osobistym Lindy, gdyż to drugie akurat wcale mnie nie interesuje).
Właściwie treść tej książki można by zmieścić w dużym prasowym wywiadzie, ale cóż, pecunia non olet...

Ta książka to typowo komercyjny wytwór - dużo podobnych do siebie zdjęć i mało treści.
Poza tym niezwykle irytująca jest pani Umer w roli zadającej pytania - zbyt często skupia się na sobie, wciąż wtrąca własne trzy grosze, jakby na siłę chciała stać się bohaterką wspomnień. Nie cierpię takiego pseudo dziennikarstwa, podobnie jak nie znoszę zbytnego spoufalania się z...