Historia bezlitosnego mordu na polskich oficerach w 1940 roku jest przepełniona niegojącymi się ranami, często rozdrapywanymi przez pewne grupy społeczne. Ukrywana przed polskim narodem przez dziesięciolecia.

Z pewnym niepokojem sięgnęłam po książkę Ołeksandra Zinczenko. Jednak zaskoczyła mnie, oczywiście w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Autor na podstawie zapisków, wspomnień przybliża nam jak wyglądały ostatnie miesiące życia polskich oficerów, od podpisania traktatu Ribbentrop- Mołotow, po odkrycie ich ciał w Charkowie w latach 90.

„KATYŃ. Śladami polskich oficerów”, dzieli się na interesujące rozdziały oraz podrozdziały, które oddają w dość szczególny sposób całą tragedię.

Prolog. Wielka miłość Zofii Bartnickiej
Rozdział I. Propaganda Goebbelsa
Rozdział II. Złe przeczucie profesora Swianiewicza
Rozdział III. „Złoty wrzesień”
Rozdział IV. Pociąg w inną stronę
Rozdział V. Monaster w Starobielsku
Rozdział VI. Operacja „Święto Niepodległości”
Rozdział VII. „Fanatycy”
Rozdział VIII. Smutne Boże Narodzenie
Rozdział IX. Najważniejsza sztuka
Rozdział X. Dzieci piszą do Stalina
Rozdział XI. 395
Rozdział XII. Zmiana sytuacji
Rozdział XIII. 13 kwietnia i inne pechowe daty
Rozdział XIV. ZSRR wszystko podważa
Rozdział XV. Gorbaczow kłamie
Rozdział XVI. Guziki z Charkowa
Rozdział XVII. Protokół numer trzynaście
Rozdział XVIII. Tajemnica Ludwika Domonia
Epilog. Godzina papugi

Treść zawarta w książce ukazuje podejście społeczeństwa do problemu nadchodzącej wojny, przygotowania do nadchodzącej śmierci jak w przypadku rodziny kapitana Adama Dybczyńskiego. Ponadprzeciętna odwaga doskonale charakteryzowała polskie społeczeństwo.
Żarty o kolibrach i cytrynach są zabawne nawet z perspektywy czasu. Stanowiły one ucieczkę od tego co miało nadejść niebawem. Szczególnie poruszył mnie fragment, w którym pułkownik Nowosielski otrzymał od jednej z kobiet pszeniczną, domową bułkę oraz historia kawona ofiarowanego oficerowi przez chłopca w Starobielsku. Niezwykle wzruszające.
Poziom życia w obozach był tragiczny, ale mimo to w jeńcach drzemał mocny duch niepodległości. ZSRR chciało zabić w nich polskość. Nigdy nie udało im się tego zrobić.
Morderstwo 15 tysięcy polskich oficerów przez ZSRR utrzymywane było w tajemnicy przez kilkadziesiąt lat.

W „KATYŃ. Śladami polskich oficerów” znajduje się wiele ważnych informacji, o których na co dzień nie słyszymy. Dzięki tej książce odkryłam kolejną ciemną stronę historii, usłyszałam o „kopercie nr 1”, czy o liściu z tamtych lat.

Polecam.

Historia bezlitosnego mordu na polskich oficerach w 1940 roku jest przepełniona niegojącymi się ranami, często rozdrapywanymi przez pewne grupy społeczne. Ukrywana przed polskim narodem przez dziesięciolecia.

Z pewnym niepokojem sięgnęłam po książkę Ołeksandra Zinczenko. Jednak zaskoczyła mnie, oczywiście w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Autor na podstawie zapisków,...

Książka „Katyń. Śladami polskich oficerów” to ukraińskie spojrzenie na mord polskich oficerów dokonany przez bolszewików. Jej autor, Ołeksandr Zinczenko, jest wiceprezesem kijowskiego IPN, a kilka lat temu nakręcił nawet film o Katyniu. Rozmawiał wówczas z przedstawicielami rodzin katyńskich, których opowieści znalazły się teraz w jego książce.
Już sam początek sugeruje z czym mamy do czynienia, ponieważ publikację otwiera wzruszająca historia pani Zofii Bartnickiej z Łodzi, której męża Zygmunta zamordowali Sowieci. Chociaż małżeństwo trwało zaledwie sześć lat, pozostał on mężczyzną jej życia i – jak pisze Zinczenko – „dożyła z tą miłością do 103 lat”.

Autor odkrywa losy więźniów i historie rozgrywające się w obozach, gdzie przetrzymywano naszych żołnierzy m. in. o ponurej działalności Wydziału Specjalnego NKWD, który starał się inwigilować i kontrolować jeńców. Niestety, bezpieczniakom udało zwerbować wśród Polaków konfidentów, którzy donosili na swoich kolegów. Co prawda było ich niewielu, ale dawali towarzyszom niewoli się we znaki. Jak zauważa Zinczenko, co stanowi pewną ciekawostkę, był to pomysł samego szefa NKWD Ławrentija Berii. Pisał on, że „agentura która z pozoru nadal będzie przejawiać postawę niepodległościową, przenikać będzie we wszystkie antysowieckie ugrupowania powstające wśród jeńców wojennych, przede wszystkim spośród dawnych członków polskich kontrrewolucyjnych partii politycznych, oficerów oraz urzędników wojskowych”.

Autorowi udało się także dotrzeć do protokołów przesłuchań więźniów ze Starobielska, którymi byli członkowie utworzonej w obozie Komisji Kulturalno-Oświatowej, którą NKWD uznało za ‘antysowiecki spisek’. Jak napisano w jednym z raportów, komisja miała prowadzić „działalność kontrrewolucyjną skierowaną przeciwko regulaminowi obozowemu i przeciwko administracji obozu”. Członkowie KKO zostali aresztowani i poddani śledztwu. W efekcie czterem z nich uratowało to życie, gdyż nie zostali zgładzeni w Charkowie. Książka Zinczenki jest pełna takich historii.
Jeżeli uważał ktoś, że o Katyniu trudno jest napisać coś nowego, to „Katyń. Śladami polskich oficerów” będzie zaskoczeniem. Ta pozycja warta jest przeczytania przez każdego, kogo interesuje ta długo zatajana sowiecka zbrodnia i los jej ofiar, chociaż trzeba przyznać, że jest to tematyka dosyć niszowa i specyficzna. Warto też wiedzieć, że na Ukrainie mamy tak przychylne nam osoby jak Ołeksandr Zinczenko.

Książka „Katyń. Śladami polskich oficerów” to ukraińskie spojrzenie na mord polskich oficerów dokonany przez bolszewików. Jej autor, Ołeksandr Zinczenko, jest wiceprezesem kijowskiego IPN, a kilka lat temu nakręcił nawet film o Katyniu. Rozmawiał wówczas z przedstawicielami rodzin katyńskich, których opowieści znalazły się teraz w jego książce.
Już sam początek sugeruje z...