Przeglądam te recenzje i jestem przerażony liczbą pochlebnych opinii. Majne Boże, nie wiem skąd one się biorą, ale doszedłem do wniosku, że ci, co sobie lekturę odpuścili po powiedzmy 100 stronach, nie uznali widocznie, że warto wystawiać jakąkolwiek ocenę.

Ale ja, mimo że kilkukrotnie miałem zamiar cisnąć to tomiszcze w kąt (do +/- 130 strony to istna golgota), wytrwałem. Bo skoro już wydałem ileśdziesiąt złotych, to zmęczę, choćby dlatego, że masochizm też może dać czasem odrobinę przyjemności.

Do rzeczy więc. Lista zarzutów długa. Skrócona na potrzeby tejże opinii:
- każdy w prokuratorskim i policyjnym świecie to ćpun, alkoholik, hazardzista lub w najlepszym wypadku osobnik rujnujący swą pracą rodzinę. Sztampowe do bólu, powtarzane już do znudzenia;
- są dragi, musi być i seks. Wszędzie. Absolutnie wszędzie. Nawet jeśli ma to być do bólu sztuczne, to seksior być musi! A co! Jeśli mowa o dziennikarce w TV, to trzeba też wcisnąć, jak to z kumplem marzyli, by ją "puknąć". Opis pościeli sprowadza się do tego, że "pół roku czeka na seks". Fabryczne kominy przypominają - a jakże! - "kutasy dyszące z pożądania". Gdy prokurator chce zadzwonić do znanego dziennikarza, to oczywiście przypomina sobie o byłej dziewczynie, jak robiła mu laskę. Wszyscy faceci, którzy pojawili się w życiu Dagmary, to dla prokuratora "potencjalni kochankowie", z resztą śledztwo momentami sprawia wrażenie, jakby dotyczyło poszukiwania kochanków Dagmary, a nie rozwiązania tajemnicy notebooka. Podczas przeszukiwania mieszkania oczywiście wspomnienie robienia laski w ubikacji. Panie Lipko... Litości....
- w powieści niewiele jest zdjęć, nie ma żadnej fotografii. Za to jest pierdyliard "fotosów". Piękna nowomowa. Już po pierwszym dniu z lekturą dostałem uczulenia na słowo "fotos";
- w powieści roi się od określeń, po których czytelnik zadaje sobie pytanie, co autor miał na myśli, a nad głową czytelnika zaczynają pojawiać się trzy literki: WTF. Przykład? "całą pościel wyrzuconą z siłą katapulty ponaddźwiękowego myśliwca". Jeśli ktoś tu jest w stanie to przetłumaczyć, to bardzo proszę o kontakt przez priv.
- powieść porusza szereg problemów moralnych, np. "czy ksiądz może zwalić konika>". Patrz również - wszędzie o seksie, choćby bez związku;
- niektórzy bohaterowie są bardzo pełnokrwiści i przeżywali w dzieciństwie prawdziwe traumy. Największą traumą pana prokuratora jest wspomnienie "pilota", jakiego zafundował podopiecznym obozowy wychowawca (pilot = zrzucenie pościeli ze źle pościelonego łóżka). Całe szczęście, że nie było zbyt wiele bolesnych wspomnień z młodości pana prokuratora;
- autor uwielbia burzyć chronologię, wspominając tu i ówdzie, co będzie później;
- prokurator nie przegląda folderów poczty, on to robi skrótami klawiaturowymi. On nie zamyka przeglądarki. On zamyka za pomącą alt+F4. Może i szczegół, ale irytuje, rozbija tempo opowieści. Po cóż, no po cóż?
Najgorsza z tego wszystkiego jest jednak bezustanna aura nekrofilii, włącznie z wydawaniem 1000 zł na kieckę dla zmarłej, by "z klasą podkreślić jej smukła sylwetkę" i by pan prokurator mógł przeżyć mentalny orgazm.

Osobny akapit wypada przeznaczyć na błędy, bo ich mnogość sprawia wrażenie, że termin chyba bardzo gonił...
- Piotrków Mazowiecki (jako fikcyjna miejscowość) można chyba utożsamić z Piotrkowem Trybunalskim, lub okolicami, biorąc pod uwagę wskazówki lokalizacyjne podane w tekście. Dlaczego więc pan prokurator, jadąc pociągiem z Warszawy do Piotrkowa, opuszcza stolicę przed Warszawę Wschodnią?
- wujek gugiel zindeksował świeżo założoną stronę tego samego dnia, ba! w ciągu 2-3 godzin;
- rodzinna wieś Kamili przemieszcza się z Kujaw na Kaszuby;
- O rok młodszy brat 17-latki za kilka miesięcy kończy lat 18. Na szczęście chwilę później 17-latka jest znów 18-latką, a mimo to nie jest pełnoletnia, więc nie może opuścić murów domu dziecka bez nadzoru.
- na kilka dni przed startem mistrzostw Bartek ogląda bramki z trwającej właśnie kolejki ligi. Panie Autorze! Albo gra liga, albo mistrzostwa! Rozgrywki skończyły się tydzień przed śmiercią Dagmary, a półtora czy nawet dwa przed tym opisywanym fragmentem.

A na koniec rzeczy niepotrzebne:
- Mistrzostwa Europy. Zero wpływu na wydarzenia, a można się wyłożyć na kolejce ligowej.
- Multimedia! Jak na powieść (podobno)2.0, to wielka klapa. Filmów związanych z akcją może 3. Reszta to "Dagmara wychodzi z domu", "trzej kochankowie Dagmary", "Wnętrze samolotu" i insze bzdury. I mnóstwo linków, do rzeczy absolutnie z akcją niezwiązanych. Był pomysł, jest technologia, ale wpięta na siłę. Chyba poczekam na pierwszy prawdziwy kryminał 2.0

Podsumowując: zarys akcji - ciekawy, możliwości ciekawe, wykonanie klapa. Warsztatu reporterskiego pana Tomasza oceniać nie będę, ale literackiemu jeszcze sporo brakuje choćby do przeciętności. Mimo to życzę kolejnych prób, bo kto nie próbuje, temu nigdy się nie uda, prawda? Raczej sięgnę po kolejną pozycję, choćby z ciekawości, czy idzie ku lepszemu.


EDIT
Przeglądnąłem kilka pochlebnym opinii. I tak jedna z opiniujących klasyfikuje absolutnie wszystko, co przeczytała, jako arcydzieło. Gdzie indziej - egzemplarz recenzencki od wydawnictwa, co też wiele tłumaczy. Od jakiegoś czasu chyba jednak sytuacja się normalizuje, bo średnia ocen spada.

Przeglądam te recenzje i jestem przerażony liczbą pochlebnych opinii. Majne Boże, nie wiem skąd one się biorą, ale doszedłem do wniosku, że ci, co sobie lekturę odpuścili po powiedzmy 100 stronach, nie uznali widocznie, że warto wystawiać jakąkolwiek ocenę.

Ale ja, mimo że kilkukrotnie miałem zamiar cisnąć to tomiszcze w kąt (do +/- 130 strony to istna golgota), wytrwałem....