Na fali modnego w literaturze, ale też coraz częstszego i bardzo niepokojącego w realnym świecie problemu, jakim stal się stalking, książka Karine Giebel , na tle kryminałów Miniera czy Lemaitre’a („Nie gaś światła”, „Suknia ślubna”) wypada zdecydowanie mizernie.
Nie odnajdziemy w niej wyśrubowanego napięcia, choć autorka zapewne bardzo się starała, by czytelnik doświadczył choć odrobiny strachu i poczuł się jak ofiara psychopatycznego prześladowcy.
Nie przejdzie nas dreszcz emocji, bo scenom brakuje swoistego ładunku, tych wyładowań elektrycznych, które powodowałyby, że włos zjeży się na głowie.
Nie doświadczymy obłędu, obsesji i osamotnienia, bo te widnieją tylko w haśle reklamującym książkę.
Bohaterowie w większości przypadków interesujący, zapadający w pamięć.
Niestety wyjątkiem jest główna bohaterka, Cloe Beauchamp, kobieta sukcesu, rzekomo silna i przebojowa wiceprezeska dużej firmy. Kobieta, która w wyniku zabiegów szaleńca traci dotychczasowe życie, faceta, pracę, poczucie bezpieczeństwa, a nawet zmysły. Bardzo denerwująca, dość powierzchowna oraz mało przekonująca jako ścigana i osaczona zwierzyna. Nie czułam jej jako kobiety zdobywającej szczyty władzy i nie czułam jako ofiary.
A co z tytułowym Cieniem? Dla mnie nijaki, bezbarwny, wyblakły, przeźroczysty. Nie budzi strachu, nie przeraża, jedynie drażni swoją bylejakością.
Zakończenie historii bardzo, bardzo dobre choć mało optymistyczne, wręcz dołujące i niesprawiedliwe, ale po lekturze już drugiej książki tej autorki, jestem niemal przekonana, że takie finały uczyni swoim znakiem rozpoznawczym. Ja wiem, że w naszym dziwnym i okrutnym świecie mają one większą rację bytu, ale od literackiej fikcji oczekuję też, że choć trochę ukoi moje lęki i da poczucie bezpieczeństwa. Pragnienie dobra powinno być nadrzędne. Na szczęście epilog w pewnym sensie daje nadzieję na sprawiedliwość .

Dziwi cię za co więc te sześć gwiazdek? Oczywiście śpieszę wyjaśnić. Przecież nie za cudownie brązowe i szalone oczy inspektora Alexandre’a Gomeza? Za jego cięty dowcip i cyniczny, zawadiacki, ale jakże ujmujący sposób bycia? Ależ tak, właśnie dlatego i tylko dlatego, gdyby nie on, byłoby tylko 5.

W ogólnym rozrachunku powieść jest całkiem niezła, ale zdecydowanie daleko jej do rewelacyjnego „Czyśćca niewinnych”.


W ogólnym rozrachunku powieść jest całkiem niezła, ale zdecydowanie daleko jej do rewelacyjnego „Czyśćca niewinnych”.

Na fali modnego w literaturze, ale też coraz częstszego i bardzo niepokojącego w realnym świecie problemu, jakim stal się stalking, książka Karine Giebel , na tle kryminałów Miniera czy Lemaitre’a („Nie gaś światła”, „Suknia ślubna”) wypada zdecydowanie mizernie.
Nie odnajdziemy w niej wyśrubowanego napięcia, choć autorka zapewne bardzo się starała, by czytelnik doświadczył...