Po książki typowo kobiece sięgam niezbyt często, czasami jednak mam ochotę na taką odskocznię.

Mam kilka ulubionych pisarek literatury obyczajowej, sprawdzonych, takich, które z reguły mnie nie zawodzą. Nie należy do nich Pani Montefiore, gdyż to pierwsza jej książka, jaką przeczytałam. I pewnie ostatnia, chociaż nie było tak źle. Podobał mi się plastyczny język, jakim operuje autorka opisując otoczenie. Można spokojnie wyobrazić sobie domek pszczelarza, otaczający go ogród, ule pełne pszczół, wielki, majestatyczny dwór. Historia snuta jest powoli, ma swój klimat, zwłaszcza ta dotycząca wspomnień Grace, gdzie zostajemy wrzuceni w lata przedwojenne na angielską wieś.



Mam lekkie zastrzeżenia co do dialogów, które wydawały mi się czasami sztuczne, zbyt górnolotne, mało realistyczne. Poza tym zakończenie, czego można się było spodziewać jest zbyt przesłodzone i przewidywalne. Ogólnie jednak cała opowieść jest spójna, dwutorowość akcji pozwala śledzić zarówno losy Grace, jak i jej córki Trixie. Obie kobiety łączy więcej niż mogłyby się spodziewać a na odkrycie tego faktu będą czekały ponad siedemnaście lat.


"Córka pszczelarza" to spokojna, ciepła opowieść o miłości w różnych jej odcieniach. O miłości pierwszej, jedynej i niepowtarzalnej, takiej aż po grób. O miłości zrodzonej z przyjaźni, która okazuje się silniejsza wraz z upływem lat. Także o miłości łączącej rodzinę, o silnym przywiązaniu, zaufaniu i wierze.Znajdziemy tu opowieść o dojrzewaniu, poszukiwaniu siebie, zdradzie, wybaczeniu i cichym cierpieniu. Wszystko to, podane ładnym językiem i lekkim stylem, czyta się dobrze, choć bez wielkich wzruszeń.


Polecam osobom lubiącym powoli snute historie rodzinne z tajemnicą w tle. Mnie osobiście najbardziej przypadły do gustu informacje na temat zachowań i hodowli pszczół:)

Po książki typowo kobiece sięgam niezbyt często, czasami jednak mam ochotę na taką odskocznię.

Mam kilka ulubionych pisarek literatury obyczajowej, sprawdzonych, takich, które z reguły mnie nie zawodzą. Nie należy do nich Pani Montefiore, gdyż to pierwsza jej książka, jaką przeczytałam. I pewnie ostatnia, chociaż nie było tak źle. Podobał mi się plastyczny język, jakim...