Opowieści grozy lubiłam od zawsze, lecz jako że "wychowałam się" na twórczości Lovecrafta, któremu naprawdę trudno dorównać - jestem w ich doborze bardzo wybredna...

Właściwie to, czy coś mi się z tego rodzaju literatury podoba, czy też nie - zależy głównie od stylu, a w znacznie mniejszym stopniu od samego pomysłu i fabuły. To właśnie styl tworzy odpowiedni klimat, budzi ten dreszczyk i zaciekawienie, które są w tym przypadku niezbędne. I w "Nawiedzonym hotelu" właśnie to znalazłam.

Wilkie Collins pisze subtelnie, delikatnie i z klasą. Jego styl, trochę niedzisiejszy, nie jest jednak tak staroświecki, by męczyć i drażnić. Każde zdanie sprawia wrażenie niezwykle starannego, dopracowanego - dzięki temu czyta się te opowieści gładko i płynnie.

Dzięki tej książce z lubością przeniosłam się w dawno miniony świat, pełen delikatnych dam i uprzejmych dżentelmenów, ale też pełen intryg, ludzkiej chciwości, duchów i zjawisk nadprzyrodzonych. To świat pełen dobra, ale też zła...

Autor w sposób doskonały ukazuje nie tylko to, co nie z tego świata, ale przede wszystkim naturę człowieka, to wszystko, do czego jest zdolny, jego okrucieństwo i bezwzględność. Jednak Collins nie pokazał człowieka tylko i wyłącznie od jego złej strony - jego bohaterowie potrafią kochać, być wierni swojej miłości, potrafią stawać w obronie ukochanych osób.

Proza tego niezbyt znanego dziewiętnastowiecznego pisarza zachwyciła mnie i oczarowała, a ja odtąd zaliczam go do moich ulubionych autorów.

Opowieści grozy lubiłam od zawsze, lecz jako że "wychowałam się" na twórczości Lovecrafta, któremu naprawdę trudno dorównać - jestem w ich doborze bardzo wybredna...

Właściwie to, czy coś mi się z tego rodzaju literatury podoba, czy też nie - zależy głównie od stylu, a w znacznie mniejszym stopniu od samego pomysłu i fabuły. To właśnie styl tworzy odpowiedni klimat, budzi...