Rzeka przeznaczenia jawi mi się jako nieprzerwane pasmo nieszczęść, niepowodzeń i złych rzeczy, które teoretycznie mogą człowieka spotkać, a tutaj wręcz atakują co kilka kartek. W lekkim nadmiarze.
Miałam przesyt.
Bardzo mocno nakreśleni bohaterowie – albo biali, albo czarni. Czarny, czarny charakter niszczący wszystko i wszystkich dookoła w imię swojej niepohamowanej żądzy. Zdrada, której konsekwencje bohaterowie ponoszą kiedy „prawie” o niej zapomnieli. Nie do końca pasuje mi taki podział. Wolę niekiedy te szarości i półcienie.
Rzeka przeznaczenia to historia o ludziach, ich pokręconych losach i konsekwencjach rozważnych, ale nie i nierozważnych czynów sprzed lat. O tym, że kiedy serce zabije do tego jedynego/jedynej to nawet jeśli świat stanie na przeszkodzie, można go pokonać.
To klasyczny choć mocno rozbudowany romans, toczący się wokół jednej bohaterki, która wzbudza namiętne uczucia wśród męskiej populacji pewnego Australijskiego miasteczka. Kogo wybierze? Kogo będzie mogła wybrać? Kto zmusi ją do wyboru?
Bywało przewidywalnie. Nie ze wszystkim, a przynajmniej nie dla mnie, ale sporo wydarzeń można było mniej lub bardziej przewidzieć.
Ogólnie, muszę przyznać, że mnie książka nie powaliła na kolana. Duża objętościowo, nawet w treści obszerna, niosła jednak za sobą stosunkowo niewiele interesujących momentów. Trochę pewnie przysłużyła się ta przewidywalność i niekiedy jednowymiarowość bohaterów. I choć czytało się ją bardzo szybko, kiedy ją odkładałam, to potrafiłam zapomnieć w które miejsce. Zdecydowanie nie goniłam z czytaniem, nie miałam takiej potrzeby, choć po znalezieniu, czytałam dalej. Ze względnym zainteresowaniem. Dlaczego? Napisana jest ładnym językiem, niezbyt skomplikowanym, przystępnym. Miła dla oka i ucha historia. Do przeczytania, i niestety moim zdaniem, do zapomnienia.
Choć może nie tak do końca. Ale to nie za sprawą autorki, a filmu, a właściwie serialu Z biegiem rzeki. Przyznam, że po pierwszych kilkudziesięciu stronach przypomniałam sobie ten serial i przyjemność jego oglądania. Może więc z tego powodu, z powodu niezamierzonego porównania zabrakło mi w książce samej Australii. Miejsca, klimatu, duchoty, gorąca powietrza i zimnej wody. Zmęczenia ludzi i ich potu, plastyczności. Tego, co sprawiło, że po kilkudziesięciu latach nadal pamiętam tamte obrazy.

Rzeka przeznaczenia jawi mi się jako nieprzerwane pasmo nieszczęść, niepowodzeń i złych rzeczy, które teoretycznie mogą człowieka spotkać, a tutaj wręcz atakują co kilka kartek. W lekkim nadmiarze.
Miałam przesyt.
Bardzo mocno nakreśleni bohaterowie – albo biali, albo czarni. Czarny, czarny charakter niszczący wszystko i wszystkich dookoła w imię swojej niepohamowanej...