Sokołowski jest podróżnikiem świadomym zarówno swojego wieku oraz własnego miejsca w świecie, jak i historii, która odcisnęła się na wielu miejscach czy społecznościach. Nie było jednak takiego fragmentu, w którym poczułabym, że historia Polski czy Rosji ciąży boleśnie na barkach autora, zniekształcając jego sposób postrzegania świata, wprowadzając krzywdzący brak obiektywizmu. Owszem, zadaje niewygodne pytania, wytyka absurd i najchętniej pokazuje te miejscowości i zaułki, do których statystyczny turysta raczej nie zajrzy. Przedstawia pozostałości po człowieku sowieckim, paradoksy rozpostarte między głośną polityką a praktyką codzienną zwykłych ludzi. I jest to zarówno ciekawe, pouczające jak i niezwykle naturalne i świeże. Liczę na plus wiek autora oraz to, że nie boi się pokazywać w książce ani własnego dowcipu, ani ironii, ani melancholii. Podczas lektury czułam, że Sokołowski jest w swoich odczuciach oraz narracji autentyczny. Nawet jeśli coś ocenia, nie jest to ocena jednoznacznie ostateczna. Można z nim dyskutować, zwłaszcza, że Sokołowski przedstawiając fakty historyczne zwraca uwagę na ich zawiłość i względność. Można z nim dyskutować, ponieważ najczęściej ciągnie jednak swojego odbiorcę do miejsc smutnych i dla Polaka, człowieka z Zachodu, przytłaczających, szarych, melancholijnych. A przecież Rosja chyba nie jest tylko taka, choć nie można zarzucić Sokołowskiemu kłamstw. Po lekturze jego książki widać, co najbardziej interesuje go w Rosji, czego w niej poszukuje, w jaki sposób chce ją sobie oswoić.
Kiedy rozpadł się Związek Radziecki, eksperci pochylali się nad różnymi aspektami tego historycznego wydarzenia, skupiając się głównie na analizie politologicznej, ekonomicznej czy militarnej. I choć oczywiście głównym problemem ówczesnych Rosjan było, czy będą mieli następnego dnia cokolwiek w lodówce, to wielu z nich w pamiętnym 1991 roku, mówiąc wprost, straciło sens życia. Bo jak określić sytuację, w której człowiek od urodzenia funkcjonuje według prawideł pewnej ideologii i właściwie z dnia na dzień świat, któremu był oddany, przestaje istnieć?
Historia jest w Spokojnie. To tylko Rosja nieustannie obecna, a Sokołowski od początku do końca pozostaje podróżnikiem czujnym, poszukującym jej znamion. Informacje dotyczące faktów historycznych czytało mi się przyjemnie. Moim zdaniem cel książki Sokołowskiego został spełniony - jest to spojrzenie na Rosję współczesnego Polaka. Przybliżanie historii pojedynczych miejscowości, rosyjskich symboli czy pomników nie służy zreferowaniu dat. Przeszłość i teraźniejszość w bardzo ciekawy i nieprzytłaczający sposób przenikają się w narracji. To historia o bardzo smutnych, zapomnianych wioskach, które zatrzymały się w czasie i nie dopuszczają do siebie żadnych nowinek, a jednocześnie opowieść o tym, kim Rosjanie są dzisiaj, jak odbija się na nich XXI wiek. Sokołowski przygląda się rosyjskiej mentalności oraz rosyjskiemu przeżywaniu historii i współczesności. Zestawia z sobą rzeczy jednocześnie dziwaczne dla jego polskiego odbiorcy, jak i takie, do których każdy z nas może zatęsknić. Pokazuje bardzo ciekawy punkt widzenia, podróżowanie poza najmocniej zakreślonymi na mapie drogami. Nie jest to jednak sprawozdanie z podróży do dzikiego i orientalnego miejsca - wszak rosyjski świat jest dość bliski, nawet jeśli rządzi się swoimi prawami.

Pełna opinia: http://pannakac-pisze.blogspot.com/2015/08/spokojnie-to-tylko-rosja-igor-sokoowski.html

Sokołowski jest podróżnikiem świadomym zarówno swojego wieku oraz własnego miejsca w świecie, jak i historii, która odcisnęła się na wielu miejscach czy społecznościach. Nie było jednak takiego fragmentu, w którym poczułabym, że historia Polski czy Rosji ciąży boleśnie na barkach autora, zniekształcając jego sposób postrzegania świata, wprowadzając krzywdzący brak...