Powoli się budzisz. Twój umysł zaczyna wyłapywać w sposób świadomy bodźce z zewnątrz. Otwierasz oczy – jest zupełnie ciemno. Dziwi Cię to, bo powinieneś widzieć choćby światła uliczne za oknem, a tymczasem wokół Ciebie panuje mroczna i gęsta jak smoła ciemność. Myślisz, że gdy wstaniesz i rozruszasz ciało, to wszystko wróci do normy, ale przy pierwszej próbie podniesienia się uderzasz o coś głową. Denerwując się i słysząc coraz to mocniejsze bicie własnego serca, myślisz: Co jest? Co się dzieje? Znów próbujesz się podnieść i przy mocniejszym ruchu rąk trafiasz na opór – ściany (?) obite są jakąś miękką tkaniną. Czujesz, że serce zaraz wyskoczy Ci z piersi, strach Cię pożera i sam nie wiesz, kiedy zaczynasz krzyczeć tak głośno, jak tylko pozwala Ci na to gardło. W tej chwili uświadamiasz sobie, że zostałeś pogrzebany żywcem, a miejsce, w którym się znajdujesz, to… trumna.

Uch, uwielbiam ten motyw w literaturze grozy, dlatego z góry przepraszam za to, że pozwoliłam fantazji zaszaleć. Gdy tylko dowiedziałam się, że właśnie taki temat będzie tym głównym w najnowszej książce Arno Strobela, to wiedziałam już, że ta książka musi trafić w moje ręce. Z twórczością Strobela miałam do czynienia przy okazji lektury książki „Trakt” i miłe wspomnienia po niej pozostawiały mnie w nadziei, że i tym razem nie będę zawiedziona z tego spotkania. Jaką tym razem historię zaserwował swoim czytelnikom autor?

Eva w pewnej chwili budzi się w zamkniętym, ciemnym i ciasnym pomieszczeniu. Po szybkiej analizie sytuacji dochodzi do wniosku, że jest zamknięta w trumnie. Ze wszystkich sił stara się uwolnić, jednak szczelnie zamknięta trumna nie ustępuje, a krzyki na nic się zdają. W końcu traci kontakt z rzeczywistością. Gdy na powrót go odzyskuje, budzi się w swoim pokoju, w dobrze znanym sobie miejscu. W pierwszym momencie wszystko wskazuje na to, że przeżycia Evy z nocy są jedynie koszmarnym snem. Jednak obrażenia na jej ciele mówią coś zgoła innego…

Choć Eva bardzo wstydzi się swoich problemów z pamięcią, przez które nie jest w stanie jednoznacznie stwierdzić, co jest jedynie senną ułudą, a co rzeczywistością, to decyduje się o wszystkim powiedzieć swojej przyjaciółce. Ta sięga po radę psychologa, który chce pomóc Evie. Grono zatroskanych o kobietę poszerza się, jednak z dnia na dzień coraz mniej w niej pewności, kto jest przyjacielem, a kto wrogiem. A tymczasem kolońska policja rozpoczyna śledztwo w sprawie morderstw kobiet znalezionych martwych w… trumnach.

Gruba to historia, przyznacie. Autor postarał się, by czytelnik podczas lektury „Trumny” ani przez chwilę się nie nudził, dlatego stworzył porywającą opowieść z wartką akcją i chwytliwym wątkiem głównym, choć zupełnie zapomniał o należytej kreacji bohaterów, którzy są płascy i nierzadko nienaturalni w swoich poczynaniach. Jednak nie tym miała bronić się „Trumna” i oko wprawionego czytelnika szybko to dojrzy – powieść Strobela miała być hitem i predyspozycje do tego ma. Twórczość tego pisarza jest – jak ja to lubię określać – popowa, czyli jest łatwa w odbiorze, wciągająca, gwarantuje niezłą rozrywkę, ale nie zapada na długo w pamięć. To lektura na raz, którą połyka się w szybkim tempie, ale równie szybko się o niej zapomina, by zrobić miejsce dla kolejnych.

Czy polecam lekturę „Trumny”? Jak najbardziej – w ramach niezobowiązującej rozrywki dla każdego i dla tych, którzy uwielbiają się bać dzięki motywowi pogrzebania żywcem, bo ten ukazany jest tu dość dobrze i wywołuje gęsią skórkę (choć można by śmiało wycisnąć z niego znacznie więcej). Nie jest źle, jest dobrze. Jest nieco lepiej niż przeciętnie.

Ewa Szczepańska