Jest to druga książka autorki, którą miałam okazję przeczytać. Sięgnęłam po nią bez zastanowienia i wywarła na mnie tak wielkie wrażenie jak pierwsza. Autorka ma prawdziwy dar tworzenia klimatu, który wywołuje ogrom emocji, naprzemiennie uśmiech i łzy.
Początkowo obawiałam się, że książka skierowana jest do młodszego grona odbiorców, ale szybko przekonałam się, że bohaterowie mimo, tak młodego wieku, są bardzo dojrzali i poważnie podchodzą do swoich problemów i życiowych rozterek. Mimo tego, że są dopiero uczniami szkoły średniej, są poddani wielu próbom, wymagającym podjęcia decyzji, które mają wpływ na całe ich późniejsze życie.
Autorka skupia się na emocjach i rodzących się uczuciach zarówno między głównymi bohaterami, jak i drugoplanowymi. Nie brakuje rozterek sercowych. Porusza też kwestię życia i śmierci. Stawia bohaterów nie tylko w obliczu nieuleczalnej choroby, ale także wobec choroby psychicznej. Skupia się na relacjach rodzinnych, zwłaszcza pomiędzy rodzicami a ich dorastającymi dziećmi, na popełnianych błędach wychowawczych, na próbie ich naprawienia. Każdy aspekt fabuły potraktowany jest bardzo poważnie, wręcz wyczuwa się morał wypływający z każdej z przedstawianych sytuacji.
Tłem fabuły jest sztuka i muzyka. Autorka poświęca im wiele uwagi. Dla zobrazowania ich używa przepięknego języka. Trudno byłoby przytoczyć wszystkie cytaty godne wyróżnienia, bo jest ich naprawdę dużo. Łatwiej sięgnąć po książkę i poświęcić jej kilka chwil. Naprawdę warto.

Jest to druga książka autorki, którą miałam okazję przeczytać. Sięgnęłam po nią bez zastanowienia i wywarła na mnie tak wielkie wrażenie jak pierwsza. Autorka ma prawdziwy dar tworzenia klimatu, który wywołuje ogrom emocji, naprzemiennie uśmiech i łzy.
Początkowo obawiałam się, że książka skierowana jest do młodszego grona odbiorców, ale szybko przekonałam się, że...