"Czy mężczyźni w ogóle dojrzewają, czy tylko stają się pełnoletni?" - to będzie mój ulubiony cytat z książki, trafiający w moje podejście do dorosłości mężczyzny, w tym własnej. A teraz na poważnie.

Każdy cykl ma swój początek i koniec. "Roland" to początek dzieła całego życia Stephena Kinga - heksalogii "Mroczna wieża" (opus magnum, jak uważa sam Autor, mówiąc o cyklu). W pierwszej części poznajemy Rolanda i jego świat.

"Roland" to książka na pograniczu gatunków fantasy, westernu i postapokaliptyki. Wydawać się może, że jest to niecodzienne połączenie dla "Mistrza Horrorów". Spotykamy jednak cechy charakterystyczne dla pióra Kinga - świat Mrocznej Wieży jest zwierzęco okrutny, nietolerancyjny i tajemniczy. Szanowana jest tylko siła, szanują, ale jeszcze bardziej się jej boją. Główny bohater, rewolwerowiec-zabójca, wpasowuje sie idealnie w ten świat. Nie należy oczekiwać od niego honoru i współczucia, honorowi tu długo nie żyją, a współczucie wróci krzywdą.
Roland w pogoni za człowiekiem w czerni przemieszcza się po jałowej pustyni z jednej dziwnej "lokalizacji" do innej, goniąc swoją ostatnią ofiarę. Na początku wydaje się, że w zamyśle autora samo "dążenie do" jest ważniejsze niż cel. Jak w każdej road-story, spotyka po drodze różnego rodzaju etnograficzne dziwactwa, chodzące dziwolągi. Każde spotkanie - jak brnięcie przez "Piekło" Dante'go bez przewodnika. Można tylko odskoczyć z przerażeniem, ale nasz narrator, wykazuje się wręcz chorobliwym zainteresowaniem cudzym nieszczęściem i szkodą. Roland to typowy uzbrojony psychopata, którego czasem męczą wewnętrzne rozterki i prowadzi wewnętrzny dialog. Właśnie ta wewnętrzna "strzelanina" tworzy szkielet wydawałoby się nieskomplikowanej fabuły. Ciągle spotykamy się z żonglowaniem sensem i znaczeniem: śmieszne będzie smutnym, okrutne łagodnym, a sama pustynia, przypominająca Wild West - prymitywnie pofarbowaną teatralną dekoracją, na tle której rozgrywane jest niekończące się SideShow. Mam wrażenie, że w książce mam do czynienia z psychomachią, w której o duszę bohatera walczą personifikacje cnót i występków (np. Dobro, Zło, Zawiść, Wiara, Pycha itp). Tu nic nie dzieje się tak po prostu, każda rozmowa wpada do skarbonki, każdy napotkany jest jak wcielenie grzechu śmiertelnego i zbliża się Sąd Ostateczny, czyli spotkanie z człowiekiem w czerni.

Niektórzy uważają, że "Roland" nie jest najciekawszą i najbardziej nasyconą częścią heksalogii i zalecają dalsze czytanie. Ponoć następne tomy będą o wiele ciekawsze. Mam taką nadzieję, gdyż po książkę sięgnąłem po obejrzeniu filmu, który mi się spodobał. Natomiast po przeczytaniu "Rolanda" nie czuję jakiegoś mega zachwytu i mam opór przed kontynuacją lektury. Powód może być prosty - nie jestem wielkim miłośnikiem Kinga. Albo jeszcze prostszy - książka niezbyt przypadła mi do gustu, a wszystko co napisałem wyżej jest tylko i wyłącznie moją interpretacją, by nadać lekturze sens.

"Czy mężczyźni w ogóle dojrzewają, czy tylko stają się pełnoletni?" - to będzie mój ulubiony cytat z książki, trafiający w moje podejście do dorosłości mężczyzny, w tym własnej. A teraz na poważnie.

Każdy cykl ma swój początek i koniec. "Roland" to początek dzieła całego życia Stephena Kinga - heksalogii "Mroczna wieża" (opus magnum, jak uważa sam Autor, mówiąc o cyklu). W...