Odnaleźć w sobie...


Kiedy pierwszy raz spojrzałam na okładkę Uwięzionej wydała mi się ona niezwykle metaforyczna. Motyl zamknięty w szklanym słoiku, jednocześnie odgrodzony od świata zewnętrznego, ale mogący patrzeć, na to co dzieje się wokół, obserwujący to, co mu odebrano. Wciąż widać w nim wolę walki, chęć zaznania wolności...

Powieść Drusilli Campbell należy do serii Gorzka Czekolada wydawanej przez wydawnictwo Media Rodzina. Po raz pierwszy miałam okazje zapoznać się z powieścią z tego cyklu, jednak czytając opis nie mogłam się dopatrzeć jakichkolwiek pozytywnych elementów. Tak naprawdę jednocześnie czułam ogromną chęć poznania książki, z drugiej zaś strony, bałam się tego, ze względu na jej tematykę.

Odnaleźć w sobie... siłę, by odzyskać wolność.
To już głównym zadaniem głównej bohaterki - Madory. Jako nastolatka, po stracie ojca, wpadła w złe towarzystwo, ale pomocą stał się dla niej Willis. Zaufała mu bezgranicznie, pokochała całym sercem i była mu całkowicie oddana, nigdy nie kwestionowała jego decyzji, wspierała go we wszystkim, co robił. Jednak nawet ona zaczyna zauważać pewne fakty, które utwierdzają ją w przekonaniu, że jej chłopak nie jest ideałem. Dociera do niej, kim dla niego tak naprawdę jest. Ale czy zdoła odnaleźć w sobie siłę, by się uwolnić?

Postać Madory wydała mi się osobą niepewną, zdominowaną, niepotrafiącą sobie poradzić z sytuacją, w jakiej się znalazła. Trudno jest czytać o takich bohaterach, trudno ich polubić, jednak wciąż kibicowałam jej i chciałam, by i ona zaznała prawdziwego szczęścia, by otworzyła oczy. Jej facet był dla mnie ucieleśnieniem trzymanego na uwięzi szaleństwa, kogoś mającego dobre pobudki, jednak robiącego wszystko wbrew jakimkolwiek prawom moralnym. Od początku jego postać napawała mnie lękiem, odrazą i niepokojem.

Obie wspomniane wyżej postaci otrzymały szansę ukazania nam swojego charakteru poprzez narrację, dzięki czemu mogłam poznać myśli obu stron związku, patrzeć na wydarzenia z innych perspektyw. Autorka oddała również narracje innym bohaterów, 12 nastoletniemu chłopcu - Django oraz jego ciotce. Dzięki temu tworząc drugą, a jednocześnie dzielącą się równolegle i łączącą się z poprzednią, historię.

Odnaleźć w sobie... siłę, by przezwyciężyć ból.

Django to chłopiec, którego polubiłam od razu. Ponad przeciętnie inteligenty, jednocześnie niewinny i chcący pomagać. Jego ojciec był sławnym gitarzystą, matka kochała go bezgranicznie, a on mieszkał w bogatym domu, miał przyjaciół i idealne życie. Wszystko to jednak stracił. Wypadek odebrał mu rodziców, a on trafił do ciotki. Robin straciła kontakt z siostrą dawno temu, kochała ją, nie wiedziała, dlaczego się rozdzieliły. Czuła jednak, że siostra coś przed nią ukrywała.

Różnorodność narratorów powieści jest niebywała, jednak również złożoność tej krótkiej historii powala na kolana. Splatają się tu dwie historie, całkowicie odmienne, łączące się w zaskakującym punkcie. Historię nie mają miejsca jedynie w czasach teraźniejszych dla bohaterów, autorka tworzyła szkielet historii także rysując przeszłość postaci. Ukazała punkty w ich życiu, które doprowadziły ich do momentu, gdzie są teraz. Bardzo mi się to podobało.

Przejdę teraz do punktu którego najbardziej się obawiałam. Główny, tytułowy temat książki, ma wiele znaczeń. Uwięziona jest główna bohaterka w związku ze swoim chłopakiem, uwięziony jest Django w swoim bólu po stracie rodziców... Najbardziej trudne jest jednak to, że dosłowny aspekt tego słowa również jest tu ukazany. To, co działo się z biedną dziewczyną, zamkniętą w przyczepie, było dla mnie bolesne, moralność, którą znałam, uczucie bezpieczeństwa, one odeszły. Na szczęście powieść nie była aż tak brutalna jak się obawiałam, mimo to emocje, które mi towarzyszyły, kiedy czytałam pewne fragmenty, mogłabym określić jako: lęk, oburzenie, niedowierzanie.

Uwięziona to powieść trudna, której się obawiałam. Nie była idealna, jednak zapamiętam ją na długo. Okazała się bowiem ciekawą, różnorodną pozycją łączącą w sobie historie kilku osób, ich teraźniejszość i przeszłość. Jak gorzka czekolada na początku cierpka, później powodująca uśmiech i nadzieję, że wszystko może się udać. A wystarczy odnaleźć w sobie siłę!
Ocena: bardzo dobra [5/6]

Odnaleźć w sobie...


Kiedy pierwszy raz spojrzałam na okładkę Uwięzionej wydała mi się ona niezwykle metaforyczna. Motyl zamknięty w szklanym słoiku, jednocześnie odgrodzony od świata zewnętrznego, ale mogący patrzeć, na to co dzieje się wokół, obserwujący to, co mu odebrano. Wciąż widać w nim wolę walki, chęć zaznania wolności...

Powieść Drusilli Campbell należy do serii...