Bardzo rzadko zdarza się, żeby przeczytana książka nie wzbudziła we mnie żadnych emocji. Ani pozytywnych ani negatywnych. W przypadku „Tajemnicy Sittaford” tak właśnie było. Począwszy od fabuły, od intrygi i sposobu jej prowadzenia i zakończenia, po postaci – całość zrobiła na mnie idealnie obojętne wrażenie.

Nie była to zła powieść, ale też nie była dobra. Czytałem już dużo lepsze i dużo gorsze pozycje pióra Christie. Ta zalatuje lekko wtórnością, znowu mała społeczność na odludziu i ograniczone grono osób z których każde może być mordercą. Znowu pełen konglomerat ludzi o czasami skrajnie różnych charakterach. To już niestety było, a tym razem Christie nie zrobiła nic, żeby „Tajemnicę Sittaford” odróżnić jakoś od innych, podobnych powieści. Całość na przyzwoitym poziomie, ale szczerze mówiąc po królowej kryminału liczyłem na coś więcej niż „przyzwoite”.

Uparcie trzyma się mnie skojarzenie, że Emilia, jedna z bohaterek, to jakby konglomerat dwóch innych bohaterek ze świata Christie a mianowicie Bundle z „Tajemnicy siedmiu zegarów” i Tuppence z cyklu o Tommy’m i Tuppence. Po tej pierwszej ma urok osobisty, wdzięk i poczucie humoru, po tej drugiej wieczny optymizm, chęć do działania na własną rękę, żyłkę detektywistyczną oraz zamiłowanie do rozwiązywania nawet najtrudniejszych problemów. A może tylko sobie coś uroiłem?

Podsumowując – średniak. Nie było w niej nic co by mnie przyciągnęło, ale też nic co by mnie odrzuciło. Można przeczytać, ale fajerwerków bym się nie spodziewał.

Bardzo rzadko zdarza się, żeby przeczytana książka nie wzbudziła we mnie żadnych emocji. Ani pozytywnych ani negatywnych. W przypadku „Tajemnicy Sittaford” tak właśnie było. Począwszy od fabuły, od intrygi i sposobu jej prowadzenia i zakończenia, po postaci – całość zrobiła na mnie idealnie obojętne wrażenie.

Nie była to zła powieść, ale też nie była dobra. Czytałem już...