Artysta, społecznik, pedagog.

Aktor wielki. „Pozwolił sobie na luksus kilku ról nieudanych, tym wspanialszy był we wszystkich innych. I dziś jedynie te inne należy pamiętać; bo dzięki nim wzmagał się blask powojennego teatru polskiego”.

Swą przygodę ze sceną zaczynał jeszcze przed wojną, w 1938 roku.

Etapy jego życia idealnie pokrywały się z etapami w dziejach teatru. Z jego artystycznego życiorysu można się nieledwie uczyć powojennej historii Polski.

Zanurzony, wraz z całym ówczesnym pokoleniem, w magmie wojennych koszmarów, późniejszą aktywnością chciał nadrobić stracone lata, zwłaszcza na początkowym etapie swej kariery.

Publicznie zabierał głos w sprawach wszystkiego, co teatralne.

Mimo swojej wielkości, mistrzowskiej klasy, nigdy nie odrzucał ról przeznaczanych mu przez dyrektorów teatrów, w których grał; zawsze uważał, że to aktor jest dla teatru, a nie odwrotnie.

Role stołeczne powtarzał w żmudnych terenowych objazdach.

Czuł subtelności ludzkiej psychiki.

Twierdził, że „aktor nie powinien obserwować życia, bo właśnie wtedy między innymi popada w schematy, przecz co zaprzecza niejednokrotnie własnej osobowości, przestaje odkrywać siebie, gwałci własną psychikę”.

„Wyobraźnia to niebezpieczeństwo aktora – powtarzał. – Nie można sobie wymyślić reakcji ludzkiej, to należy doświadczyć w okolicznościach fikcji, w którą aktor musi uwierzyć”.

Obrona i oskarżenie człowieka – to było jego credo jeśli chodzi o budowanie ról.

Mawiał, że „z fikcji zrejterować trudniej niźli z życia” i stale bronił swych postaci, nawet tych najbardziej plugawych.

Nie znosił filmu i krytyków.

Był mistrzem w prowokowaniu personalnych sporów.

„Maksymalista z poczuciem własnej wartości. Takiej temperaturze charakteru trudno było się postawić”.

Ale przede wszystkim mistrz w swoim fachu.

Wielki Artysta, który zadziwiał i zachwycał „darem harmonijnego łączenia tonów z groteski i tonów z dramatu, farsowe gestykulacje umiejętnie żenił z tragicznymi pauzami. Tworzył role barwne jak perski dywan i jednolite jak stalowy stop”.

Warto o nim poczytać.

Artysta, społecznik, pedagog.

Aktor wielki. „Pozwolił sobie na luksus kilku ról nieudanych, tym wspanialszy był we wszystkich innych. I dziś jedynie te inne należy pamiętać; bo dzięki nim wzmagał się blask powojennego teatru polskiego”.

Swą przygodę ze sceną zaczynał jeszcze przed wojną, w 1938 roku.

Etapy jego życia idealnie pokrywały się z etapami w dziejach teatru. Z...