Z pewnym niepokojem sięgnąłem po książkę Moalema, bo wraz z coraz to bardziej niesamowitymi odkryciami epigenetyki, jednaj z najszybciej rozwijających się dziedzin współczesnej biologii, pojawia się całkiem sporo książek różnych oszołomów, bardzo często radykalnych zwolenników kreacjonizmu, twierdzących, że odkrycia epigenetyki podważają a nawet obalają taką czy inna teorię biologiczną z teorią Darwina na czele. To trochę tak, jakby twierdzić, że teorie Einsteina obalały Newtona a najnowsze odkrycia astronomii obaliły Kopernika. I takie obawy miałem też na początku lektury Moalema, zwłaszcza, że parę razy jakby chciał zdyskredytować osiągnięcia Mendla. Ale moje obawy bardzo szybko się rozwiały, mamy naprawdę świetną książkę popularnonaukową napisana przez fachowca, który wie, na czym polega popularyzacja. Rzeczywistość genetyczna jest o wiele bardziej skomplikowana, niż się choćby Crickowi i Watsonowi śniło. Okazuje się, że geny to nie „prosty” zapis niczym recenzja na LC, ale dynamiczny i elastyczny układ biochemiczny, który nie tyle jednoznacznie determinuje naszą przyszłość, ile zakreśla pewne ramy naszych – złych i dobrych – możliwości rozwoju i życia. To od środowiska zależy, czy unikniemy pewnych schorzeń, do których mamy genetyczne predyspozycje czy też sami sprawimy, że geny pokażą swoją niszczycielską stronę. Moalem, jako lekarz genetyk, w doskonały i czytelny sposób przedstawia nie tyle to, jak dokładnie na poziomie molekularnym funkcjonują geny, ale jak środowisko – to molekularne, ale i społeczne może spowodować genetyczne zmiany w naszych organizmach. Tym samym epigenetyka wreszcie zasypuje wieloletni, kompletnie idiotyczny spór o to, co nas kształtuje, geny czy środowisko.
Książkę czyta się doskonale. Żywy język, sporo osobistych dygresji, ale jednocześnie masa informacji, do których zrozumienia nie trzeba fachowego wykształcenia. Wystarczy, jeśli nie przysypialiśmy na lekcjach biologii w liceum. Przynajmniej w liceum, zanim pojawiły się gimnazja ;-). Nie ma tu szkolnego wykładu, czym jest gen i jak on działa, czym można już zanudzić każdego, kto choć trochę interesuje się biologią czy medycyną (nie mówiąc o posiadaniu kierunkowego wykształcenia) a z drugiej strony autor nie epatuje naukowymi szczególikami godnymi akademickiego podręcznika w większym stopniu niż jest to absolutnie niezbędne dla zrozumienia opisywanych przykładów zaskakującego działania niektórych genów. Tak powinno się pisać książki popularnonaukowe.
Jedyny poważny mankament książki to… jej niewielka objętość. Pozostawia po sobie nie tyle niedosyt, co pragnienie poszukania innych pozycji o tej tematyce.
Wielki plus dla wydawnictwa, że zdecydowało się wydać tytuł w Polsce w tak krótkim czasie od amerykańskiej premiery. Biorąc pod uwagę cykl wydawniczy, mamy na rynku dosłownie gorącą pozycję. Polecam!

Z pewnym niepokojem sięgnąłem po książkę Moalema, bo wraz z coraz to bardziej niesamowitymi odkryciami epigenetyki, jednaj z najszybciej rozwijających się dziedzin współczesnej biologii, pojawia się całkiem sporo książek różnych oszołomów, bardzo często radykalnych zwolenników kreacjonizmu, twierdzących, że odkrycia epigenetyki podważają a nawet obalają taką czy inna teorię...