Miła lektura dla osób jeszcze nie były w stolicy Kampanii, a dla tych którzy już zobaczyli Neapol i nie umarli okazja do wspomnień.
Nie jest to arcydzieło literatury podróżniczej, ale całkiem zgrabne i od serca napisane czytadełko o Italii, tej prawdziwej zaczynającej się gdzieś na południe od Rzymu, gdzie rosłe cyprysy zaczynają ustępować palmom, a znany z północy Włoch względny porządek zastępowany jest przez wszechobecny chaos. Książeczka ta przede wszystkim jest wyznaniem miłosnym autorki do Neapolu, miasta o nieoczywistej urodzie, pełnego kontrastów, gdzie przybyszów z północy Europy irytują głośne rozmowy tubylców, śmieci na ulicach, kiczowate do granic maryjne kapliczki i to że wszelkie przepisy ruchu drogowego czy rozkłady autobusów są tylko sugestią. Z drugiej strony zachwycają się widokiem na Zatokę i Vesuvio, jedzą prawdziwą włoską pizzę lub najlepsze na świecie lody i wygrzewają się w blasku śródziemnomorskiego słońca.

Miła lektura dla osób jeszcze nie były w stolicy Kampanii, a dla tych którzy już zobaczyli Neapol i nie umarli okazja do wspomnień.
Nie jest to arcydzieło literatury podróżniczej, ale całkiem zgrabne i od serca napisane czytadełko o Italii, tej prawdziwej zaczynającej się gdzieś na południe od Rzymu, gdzie rosłe cyprysy zaczynają ustępować palmom, a znany z północy Włoch...