„Bajkoterapia” to zbiór bajek innych niż wszystkie. Tu nie ważny jest morał, dobra rozrywka, czy nawet ilustracje (choć te Marcina Piwowarskiego są po prostu śliczne). W historyjkach terapeutycznych chodzi o przedstawienie konkretnej, problemowej sytuacji i pokazanie dziecku najlepszego sposobu na jej rozwiązanie. Bajki mają oswoić lęk, dać poczucie bezpieczeństwa i pokazać małemu czytelnikowi, że nie jest sam ze swoimi obawami i emocjami.

Z bajkoterapią po raz pierwszy zetknęłam się na studiach. Uczęszczałam nawet na specjalny kurs z biblioterapii, a te zajęcia były jednymi z moich ulubionych w trakcie wszystkich pięciu lat studiów. Wtedy omawialiśmy zbawienny wpływ książek na ludzką psychikę w szerszym kontekście, uczyliśmy się wrażliwości i umiejętności odpowiedniego dobierania lektur dla dzieci i dorosłych. Po antologię „Bajkoterapia, czyli bajki pomagajki dla małych i dużych” sięgnęłam z ogromną ciekawością. Już sama forma wydania jest interesująca, a przede wszystkim ułatwiająca dorosłym korzystanie z książeczki. Przed każdą bajką znajduje się krótka informacja w jakich sytuacjach konkretna historyjka może okazać się pomocna, a na końcu opublikowano komentarz specjalisty, zagadnienia, które warto poruszyć w rozmowie z dzieckiem i pomysły na wspólne zabawy.

Wszystkie bajki pomagajki mają podobny scenariusz. Bohaterem jest najczęściej dziecko lub zwierzątko, z którym czytelnik może się identyfikować i przerzucić na niego swoje obawy. Postać z opowiastki zostaje postawiona w konkretnych, często niebezpiecznych i nieprzyjemnych okolicznościach. Wówczas na ratunek przybywa ktoś dorosły, albo jakaś baśniowa postać, która nie tylko pomaga, ale również uspokaja bohatera i tłumaczy mu zasady zachowania w wielu ważnych sytuacjach. Spektrum tematów jest szerokie i dotyczy bezpośrednio życia dzieci. I tak malec dowiaduje się co robić jeśli gdzieś się zgubi, jeśli w domu przydarzy się coś złego i trzeba zadzwonić na numer alarmowy, jak bezpiecznie bawić się nad wodą, dlaczego nie wolno rozmawiać z nieznajomymi i kogo prosić o pomoc jeśli obcy zaczyna się narzucać. Ponadto autorzy poruszają problem strachu, inności, braku wiary we własne siły, alkoholizmu w rodzinie, kłótni rodziców, bezpieczeństwa w domu, rywalizacji między rodzeństwem, bezpiecznego korzystania z Internetu czy pomocy w obowiązkach domowych.

Autorami bajek terapeutycznych są nie tylko rasowi bajkopisarze, ale również osobistości znane z telewizji. O bajkopisarskich zapędach Artura Barcisia wiedziałam od dawna, ale Katarzyna Dowbor i Grażyna Wolszczak pozytywnie mnie zaskoczyły. Oczywiście wszystkie opowiastki zamknięte w tomiku „Bajkoterapia, czyli bajki pomagajki dla małych i dużych” można czytać dzieciom ot tak, dla zabawy. Na pewno nie zaszkodzą czytelnikom, co najwyżej uwrażliwią maluchy na problemy swoich rówieśników, a dorosłym otworzą furtkę do ważnych rozmów ze swoimi pociechami. Po cichu liczę na drugi tom antologii, bo książek takich jak ta powinno być tylko więcej i więcej.

„Bajkoterapia” to zbiór bajek innych niż wszystkie. Tu nie ważny jest morał, dobra rozrywka, czy nawet ilustracje (choć te Marcina Piwowarskiego są po prostu śliczne). W historyjkach terapeutycznych chodzi o przedstawienie konkretnej, problemowej sytuacji i pokazanie dziecku najlepszego sposobu na jej rozwiązanie. Bajki mają oswoić lęk, dać poczucie bezpieczeństwa i pokazać...