recenzja znajduje się również na blogu: literacki-sen.blogspot.com

Motyw syren niejednokrotnie fascynował ludzi. Zdaje się, że pierwsza o nich wzmianka pochodzi właśnie z mitologii greckiej, gdzie te tajemnicze stwory miały z początku postać pół-kobiety pół-ptaka, później jednak ich wyobrażenie o nich zostało zmodyfikowane do postaci, którą wszyscy dzisiaj znają, czyli pół-kobiety, pół-ryby. Popkultura bardzo chętnie przejęła te mitologiczne stwory, nadając im przede wszystkim piękniejszy wygląd. W wielu przypadkach jednak te wszystkie syreny, czy to mityczne czy popkulturowe, mają jedną wspólną cechę - piękny śpiew. Również w powieści Jennifer Donnelly znajdziemy motyw niesamowitego głosu tych stworzeń, który jednak stanowi tło dla całkiem ciekawej historii dla młodzieży.

Serafina jest córką królowej Miromary, Izabelli. Poznajemy ją w momencie, w którym dziewczyna przygotowuje się do ceremonii Dokimi. Jest to pewien rytuał, który ma na celu pokazanie, czy dana syrena jest godna tronu Miromary. Serafina jest pełna obaw o przebieg Dokimi, a ten strach podsycany jest również niejasnymi plotkami na temat jej przyszłego męża, księcia Mahdiego. Kiedy już ceremonia trwa, zostaje brutalnie przerwana przez atak wroga na Miromarę. Królestwo pogrąża się w chaosie a Serafina musi zmierzyć się zarówno z wizją przywrócenia porządku w Miromarze jak i z pewną prastarą przepowiednią...

W obliczu wielu interpretacji postaci syren, w tym tych iście disney'owskich, powieść pani Jennifer Donnelly jest naprawdę ciekawa z uwagi na fabułę. Choć jest ona dosyć schematyczna, jest opisana przystępnie i wciąga od pierwszych stron. Należy zwrócić uwagę na to, że jest ona skierowana do tej młodszej młodzieży, więc pewna doza naiwności fabularnej nie powinna dziwić. Co ciekawe, choć książka skierowana jest do młodszych czytelników, nie traktuje ich ona jak ludzi, przed którymi należy ukrywać wszystkie złe aspekty życia - tu mam na myśli takie zjawiska jak przemoc czy śmierć. Ponadto należy zauważyć, że pani Donnelly ma bardzo przyjemny styl pisania, książkę się wręcz połyka w parę godzin. Fabuła, jak już wspomniałam trąci schematycznością oraz prostotą jednak można się przy niej naprawdę dobrze zrelaksować.

Jest to pierwszy tom serii dla młodszej młodzieży, nie nalezy się więc spodziewać, że dostaniemy zaawansowane portrety psychologiczne bohaterów. W Wielkim Błękicie dostaniecie jedynie zarys charakterów różnych postaci, które wyróżniają się od siebie jedną, jedyną cechą. Może to denerwować, jednak należy wziąć pod uwagę fakt, że to dopiero początek serii. Czytelnik najlepiej poznaje główną bohaterkę, Serafinę, która nie jest osóbką denerwującą. Owszem, posiada pewne dziecinne zachowania, lecz można to usprawiedliwić tym, że przez całe swoje dotychczasowe życie, egzystowała w spokojnym, statycznym otoczeniu, i jedyne czym musiała się martwić, to o to, by nikt nie poznał jej prawdziwych uczuć. Skoro już poruszyłam ten temat, należy również zaznaczyć, że wątek romansu jest dosyć znikomy. Występuje dosłownie na początku tomu i gdzieś w środku, co mnie bardzo usatysfakcjonowało i mam nadzieję, że w kontynuacji wątek miłosny będzie podobnie subtelny, choć wiem, że moge się na tym zawieść...

Wielki Błękit jest książką przyjemną, lekką i przede wszystkim przecudownie wydaną. Jest to powieść skierowana do młodszej, raczej dziewczęcej, młodzieży, co skutkuje tym, że jest to historia troszkę bardziej naiwna. Nie zmienia to jednak faktu, że przy tej książce można się nieźle zrelaksować. Polecam tym, którzy szukają niezobowiązującej lektury.

recenzja znajduje się również na blogu: literacki-sen.blogspot.com

Motyw syren niejednokrotnie fascynował ludzi. Zdaje się, że pierwsza o nich wzmianka pochodzi właśnie z mitologii greckiej, gdzie te tajemnicze stwory miały z początku postać pół-kobiety pół-ptaka, później jednak ich wyobrażenie o nich zostało zmodyfikowane do postaci, którą wszyscy dzisiaj znają, czyli...