Uwielbiam czytać fragmenty recenzji, jakie wydawnictwa zamieszczają z reguły na skrzydełkach obwoluty książek. Robię to głównie dlatego, by skonfrontować mój odbiór lektury z tym, jak ją widzą różnorakie autorytety. A "Dom na kresach" został w tych recenzjach zareklamowany jako "znakomita książka podróżnicza"...Doprawdy, nie wiem, jak można tak określić tę powieść. Czy fakt, że Philip (autor książki) i Zofia wyruszają na Litwę i Białoruś w poszukiwaniu miejsc, z którymi związane było dzieciństwo Zofii, czyni z książki literaturę podróżniczą? Moim zdaniem nie bardzo. Chyba, że autorzy recenzji mieli na myśli podróż sentymentalną, w jaką zabiera czytelników Marsden, który z różnych zapisków Heleny (matki Zofii) odtwarza koleje jej życia. A że Helena urodziła się w 1898 roku na Kresach, jej losy były nierozerwalnie związane z wydarzeniami, które w XX wieku przetoczyły się jak huragan przez tą część Europy.

Dla mnie główną bohaterką powieści jest właśnie Helena. Z jej perspektywy śledzimy wydarzenia, w jakie obfitowało jej życie. A choć dzieją się rzeczy niebezpieczne, wciąż ta chęć w miarę normalnego funkcjonowania, jest niezwyciężona. "Dom na kresach" to zapis nieustannych upadków i podnoszenia się z nich, to świadectwo niezwykłej siły tych ludzi, którzy po wyjściu z historycznych zawieruch starali się odbudowywać swoje normalne życie i udawało im się to zrobić...do momentu nadejścia kolejnych niespokojnych czasów.

Podróż Zofii, która opuściła Kresy we wrześniu 1939 roku, jest próbą odnalezienia świata jej dzieciństwa, czy choćby śladów po nim. Ta silna wewnętrzna potrzeba kobiety powrotu do rodzinnych stron może zostać zaspokojona, dzięki zmianie sytuacji politycznej. Kontrast między obrazem Kresów, który wyłania się ze wspomnień Heleny, a postsowiecką rzeczywistością, jaką obserwuje Zofia, jest łagodzony dzięki ludziom, którzy spotykając staruszkę Zofię, widzą w niej małą dziewczynkę z kucykami w czerwonej sukience.

"Dom na Kresach" jest naprawdę piękną, wzruszającą książką, którą warto przeczytać. Bo oprócz obrazu świata, który przestał istnieć, znajdziemy w niej też niezwykły portret mentalności ludzi tamtych czasów.

Uwielbiam czytać fragmenty recenzji, jakie wydawnictwa zamieszczają z reguły na skrzydełkach obwoluty książek. Robię to głównie dlatego, by skonfrontować mój odbiór lektury z tym, jak ją widzą różnorakie autorytety. A "Dom na kresach" został w tych recenzjach zareklamowany jako "znakomita książka podróżnicza"...Doprawdy, nie wiem, jak można tak określić tę powieść. Czy...