Dorota Katende

Zaczynając czytać tę książkę miałam ochotę na coś bardzo egzotycznego, wyjątkowego, przepełnionego zapachem Zanzibaru i sama nie wiem, czym ale miałam ochotę na coś zupełnie innego od europejskich "klimatów". Książka tematycznie miała potencjał ale napisana jest kiepskim językiem. Sporo błędów, powtórzeń zdarzeń. Momentami łapałam się na myśli, że przecież już o tym czytałam. Dodatkowe wpisy w stylu z pamiętnika sprzed lat były bardzo trudne do odczytania i trochę się przy nich męczyłam. Irytowały mnie kontrasty. Raz Zanzibar jest rajem na ziemi, innym razem czytamy, że daleko mu do tego raju. No to w końcu jak jest? Niby jest bezpiecznie i Pani Dorota uśmiecha się z pobłażliwością, gdy ktoś z Polski ją pyta, czy rzeczywiście na Zanzibarze jest bezpiecznie ale w pewnym momencie pisze, że sama nie wychodzi z domu nocą, ani nie spaceruje nocą po plaży, bo (uwaga) "jest niebezpiecznie". Autorka odważa się na nocne eskapady tylko w męskim towarzystwie. Może jestem zbyt europejska w podejściu ale dla mnie taki opis nie znaczy bezpiecznie. Z jednej strony wychwala tubylców i sąsiadów a z drugiej okazuje się, że prawie każdy z nich (sic!) jakoś ją wykorzystał lub oszukał. Najciekawszy był wieloletni ogrodnik, który pod nieobecność właścicielki domu, wynajmował pokoje na godziny. Może jestem zbyt ograniczona w podejściu, ale też nie bardzo rozumiem zachwyt nad tym, że tubylcy schodzą się do Twojego domu, przy jakiejkolwiek okazji, bo jest jedzenie za darmo i zostają tak długo, póki jest jedzenie. Nikt nie dziekuje, nikt nie okazuje wdzięczności. Przychodzą i odchodzą. Mi by to jednak przeszkadzało ale możliwe, że po prostu nie nadaję się na życie w takim "raju". Bardzo nie podobały mi się sceny agresji lokalnych wobec białych (np. wzburzenie rastafarianina na palenie starego tshirta),o ukamienowaniu psa i zatruciu drugiego nie wspomnę! Wiem, że to jest Afryka ale jakoś inaczej wyobrażam sobi raj. Duży plus dla samego tematu. Kobieta, samotnie wychowująca dzieci, na pewno nie miała lekkiego życia, ze strony rodziców też za bardzo wsparcia nie było. Na pewno jest kobietą odważną, która wiedziała, czego chce. Może trochę naiwna w stosunku do mężczyzn i relacji z nimi. Ogólnie nie żałuję przeczytania książki, jednak mam niedosyt. No nic, biorę się za "Pożegnanie z Afryką"!