"Jak to mnie zachwyca, kiedy mnie nie zachwyca?" chciałoby się krzyknąć po przeczytaniu czwartej części serii o policjantach z Lipowa. Jestem wielką miłośniczką (pierwszych trzech) książek Katarzyny Puzyńskiej i dlatego mam szczerą nadzieje, że to jedynie chwilowy spadek formy. Niby wszystko jest, jak być powinno: nieuchwytny morderca, wyścig z czasem, skomplikowane śledztwo i dobrze znani bohaterowie. A jednak coś nie zagrało. Pierwsze, co rzuca się w oczy to objętość książki. "Z jednym wyjątkiem" to prawdziwa cegła. 740 stron! Dużo jak na kryminał, szczególnie jeżeli chce się utrzymać ciągłe napięcie i zainteresowanie czytelnika. A to, niestety, nie do końca się udało. Motyw szachowy wydawał się na początku interesujący, ale szybko zaczął nużyć. Brakowało mi też humoru i barwnych anegdot z życia małego miasteczka, które były znakiem rozpoznawczym autorki. Chociaż czasami Klementyna Kopp potrafi zabłysnąć w swoim stylu:
"- Muszę o tym mówić? Czuję się skrępowana.
- Skrępowana to się będziesz czuła za kratami, co?"
"Z jednym wyjątkiem" ma słabe tempo, a fabuła momentami się "rozłazi". Szkoda, bo mogła powstać świetna książka, a powstała tylko dobra.

"Jak to mnie zachwyca, kiedy mnie nie zachwyca?" chciałoby się krzyknąć po przeczytaniu czwartej części serii o policjantach z Lipowa. Jestem wielką miłośniczką (pierwszych trzech) książek Katarzyny Puzyńskiej i dlatego mam szczerą nadzieje, że to jedynie chwilowy spadek formy. Niby wszystko jest, jak być powinno: nieuchwytny morderca, wyścig z czasem, skomplikowane...