Przeczytałam dwie książki z tej serii, czyli "Dolinę mgieł i róż" i "Księżycowy ogród" i chyba na jakiś czas pożegnam Panią Krawczyk. Z tymi książkami jest jak z tortem bezowym. Jeden kawałek do kawy - pycha. Drugi już nieco mdli, a po trzecim robi się słabo. Generalnie niby niewiele jest do zarzucenia, niby fajny styl, ale jakieś te książki takie bez ikry. Na plus zdecydowanie to, ze każda książka stanowi zamknięta całość. Mimo, ze bohaterowie są ci sami, to jednak inna fabuła, inna intryga. Co mi się nie podoba: generalnie bohaterowie, brak im charakteru, jakiejś wyrazistości. Chyba tylko jedna Carmen jest postacią z krwi i kości. Inne są za bardzo wymodelowane i wyidealizowane. Denerwujące jest to, że w tych książkach nie ma czarnego charakteru. Nawet największa zołza czy złoczyńca ostatecznie staje się dobry i się nawraca na jasną stronę. Może w życiu codziennym takie szukanie u innych dobrych stron pomaga, ale w książce jest dość nudne i przewidywalne. Nie potrafię także polubić głównej bohaterki - Sabiny. Nie wiem dlaczego. W ogóle nie przemawia do mnie jej nagła przemiana. Jakieś to takie naciągane. Tym bardziej, że potem wielokrotnie pojawia się: dawana Sabina to zrobiłaby to i tamto czy tak się zachowała. Jakaś ta bohaterka jest dla mnie mało sympatyczna.

I jeszcze kilka niedorzeczności: nigdy nie widziałam noworodka z różową skórą. To jest wręcz nienormalne jeśli dziecko rodzi się z różowiutką skórą. Także nie wodzi wzrokiem, ani nie można stwierdzić jaki ma kolor oczu. Autorka chyba nigdy nie widziała takie dziecka zaraz po porodzie. Przyznam, ze rozbawił mnie ten fragment.
A druga niedorzeczność to fakt, że ogromny pensjonat, bardzo elegancki, utrzymuje się przez wiele tygodni z trojga gości. To ile oni za ten pensjonat płacili?
Właśnie dlatego cenię Chmielewską bo wiem, że jak napisze, ze głos z łódki na jeziorze słychać w jakimś tam promieniu, to tak będzie, bo to sprawdziła. A takich niedorzeczności, jak z noworodkiem w wielu polskich tytułach jest zatrzęsienie.
Podsumowując: można do porannej kawy poczytać. Ładna, nieskomplikowana proza.

Przeczytałam dwie książki z tej serii, czyli "Dolinę mgieł i róż" i "Księżycowy ogród" i chyba na jakiś czas pożegnam Panią Krawczyk. Z tymi książkami jest jak z tortem bezowym. Jeden kawałek do kawy - pycha. Drugi już nieco mdli, a po trzecim robi się słabo. Generalnie niby niewiele jest do zarzucenia, niby fajny styl, ale jakieś te książki takie bez ikry. Na plus...