Znajomość z duetem Hjorth-Rosenfeldt zacząłem zgodnie z chronologią, od „Ciemnych sekretów”, które bardzo mi się spodobały. W myśl zasady żeby kuć żelazo póki gorące, od razu wziąłem się za lekturę kolejnej części cyklu, czyli za „Ucznia”. No i ‘post factum’ dostałem takiego „dzwona”, że dopiero zacząłem dochodzić do siebie. Jeśli pierwszą część można nazwać książką co najmniej dobrą, to przy „Uczniu” musi postawić się słowo „GENIALNA”.
Żebym nie wiem co robił, szukał na siłę czegokolwiek, o co można by przyczepić się do tej powieści, to się nie da, bo tu nie się do czego przyczepić! Genialny kryminał od A do Z!
Może to co teraz napiszę, będzie jeszcze troszkę na wyrost, ale – na moim prywatnym, skandynawskim tronie siedzi niepodzielnie Jo Nesbo, ale myślę że Panowie Horst i Rosenfeldt zaczęli mocno dobijać się do miejsca tuż za genialnym Norwegiem.
Polecam „Ucznia” wszystkim, którzy chcą spędzić czas przy wyśmienitej lekturze!
I jeszcze słowo końcowe na temat głównego bohatera serii, Sebastiana Bergmana; wielu szanownych Czytelniczek i Czytelników pisze o nim w opiniach, że jest irytujący do bólu! Cóż, dołączam do tego chóru, przy czym użyłbym innego słowa niż „irytujący”. Nieco mocniejszego, ale powszechnie uznawanego za nieparlamentarne, więc jednak nie będę go używał…

Znajomość z duetem Hjorth-Rosenfeldt zacząłem zgodnie z chronologią, od „Ciemnych sekretów”, które bardzo mi się spodobały. W myśl zasady żeby kuć żelazo póki gorące, od razu wziąłem się za lekturę kolejnej części cyklu, czyli za „Ucznia”. No i ‘post factum’ dostałem takiego „dzwona”, że dopiero zacząłem dochodzić do siebie. Jeśli pierwszą część można nazwać książką co...