"Spójrz na mnie! Przynajmniej spróbuj. I nie odwracaj książki, nie wgapiaj się w okładkę. Teraz tak nie wyglądam. (...) I nie zgaduj, co się stało. I nie myśl, że mnie poznasz. Ja sama nie poznaję tego kogoś, kto teraz jest mną." [s. 5, 7]

Kim jest ta brudna, rozczochrana kobieta, siedząca na parkowej ławce w porwanym ubraniu i zwracająca się do nas w pierwszym rozdziale? Czy to na pewno Joanna, autorka poczytnych kryminałów i szczęśliwa żona swojego męża, Krzysztofa? Co się stało, że znalazła się w tym miejscu i to w takim stanie? Twierdzi, że żeby zrozumieć, musi nas zabrać w podróż - podróż pełną upiornych myśli i traumatycznych przeżyć, które pozwolą uporządkować fatalne wydarzenia ostatnich dni...

Tak więc cofamy się w przeszłość, do sielskiego czerwcowego weekendu w domku nad Bugiem. Do chwili kiedy to wszystko się zaczęło - a raczej - miało niebagatelny wpływ na późniejsze wydarzenia. Hałaśliwy grill z najbliższymi sąsiadami na koniec ciężkiego tygodnia? Nie tak wyobrażała sobie ten weekend Joanna... O wiele bardziej pragnęła odpoczynku i wolnego czasu na pisanie swojej nowej powieści. Niestety jak zawsze - nie miała na to wpływu. Krzysztof po raz kolejny zadecydował za nią. Nikt nie zdaje sobie sprawy, że małżeństwu Joanny daleko jest do ideału. Jej mąż, również pisarz, tyle że poradników psychologicznych w życiu prywatnym, nie potrafi zastosować żadnej swojej "złotej rady" - za to do perfekcji opanował tłamszenie i praktykowanie przemocy psychicznej na zahukanej żonie. Krzysztof większość czasu spędza przy telefonie lub podczas podróży służbowych i spotkań ze swoją wpływową świtą. Przystojny, znany, popularny, uwielbiany przez kobiety za punkt honoru obrał wyłącznie zarabianie pieniędzy i pielęgnowanie swojego wizerunku "idealnego męża". Kiedy jednak zostaje sam na sam z Joanną - zmienia się w toksycznego i niemal despotycznego męża. Pewnego dnia, Joanna znajduje w sobie dość siły, by się sprzeciwić - nie spodziewa się, że tym samym uruchomi lawinę odsłaniającą coraz to okrutniejszą prawdę...

"Można bardzo precyzyjnie działać ze strachu przed karą. Można planować, analizować, będąc w stanie, który specjalista zapewne nazwałby szokiem, paranoją, psychozą czy czymkolwiek innym." [s. 117]

Rzadko trafiam na książkę, która natychmiast mnie do siebie przekonuje, zwłaszcza jeżeli chodzi o kryminał, bądź thriller psychologiczny. Z natury jestem nieufna, ale muszę przyznać, że tutaj przepadłam i to na samym wstępie.

W "Kryminalistce" wydarzenia są przedstawiane z dwóch perspektyw - głównej bohaterki oraz narratora opisującego życie głównej bohaterki - diametralnie różnią się jednak stylem i sposobem narracji. Te pierwsze, są potokiem myśli, opowieścią snutą w pierwszej osobie przez ogarniętą obsesją, zdezorientowaną i przerażoną Joannę. Te drugie zaś prowadzone są jako spokojna trzecioosobowa retrospekcja, przedstawiająca życie Joanny jako ofiary i nieszczęśliwej kobiety zamkniętej w złotej klatce. Ich połączenie początkowo wydawało mi się szalenie nietrafionym pomysłem, ale w momencie gdy doszłam do zakończenia - uznałam ten zabieg za totalne mistrzostwo!

"To nierealna, abstrakcyjna, surrealistyczna - czy jakkolwiek ją nazwać - niepojęta sytuacja, gdy ktoś dopiero co walczy, denerwuje się, obraża, oświadcza, ironizuje - i nagle nie robi nic. Bo nie żyje. I nic już nie zrobi. I choć to widzisz, i wiesz, patrzysz i nie wierzysz." [s. 110]

Pomimo, że mordercę poznajemy dość szybko, podobnie jak ofiary, to ta maksymalnie zagmatwana intryga zmuszająca do ciągłego analizowania szczegółów i wątków podrzucanych przez Joannę powodowała, że co chwilę tworzyłam nowe teorie - co więcej - wciąż nie mogłam znaleźć odpowiedzi na pytanie "Dlaczego?". Im dłużej jej szukałam, tym mniej byłam pewna. Jodełka skutecznie mąciła mi w głowie, zwodziła, podsuwała fałszywe tropy i chyba świetnie się przy tym bawiła. Do samego końca starałam się rozwiązać zagadkę, ale zawsze gdy myślałam, że już wiem, na następnej stronie pojawiał się nowy wątek, który zaburzał moją teorię na całej linii...

"Kryminalistka" jest daleka od wszelkich schematów, nie tylko dzięki temu, że jej styl jest bardzo barwny - ona po prostu ma w sobie "to coś". Poza tym, jeżeli chodzi o bohaterów to ich wielowymiarowość i wyrazistość działa zdecydowanie na korzyść fabuły i przebieg akcji. Każdy z nich w pewnym momencie ewoluuje - ale paradoksalnie żadnego z nich nie można do końca rozgryźć, co jest niesamowicie pasjonujące. Szalenie intrygował mnie romans głównej bohaterki, wątek szeptuchy, mafii, szpitala psychiatrycznego i upośledzonego Adalberta. To co jest jednak najważniejsze i co najbardziej mnie tutaj przekonało to fakt, że autorka w swojej prozie patrzy na zdarzenia od strony pokrzywdzonych - świetnie przy tym kreśląc oblicze strachu, rozpaczy, pustki i wyparcia oraz dosadnie pokazując, jak łatwo nałożyć na siebie łańcuchy, które spętają i nieodwracalnie wpłyną na nasze życie.

"Kryminalistka" jest pierwszą książką Joanny Jodełki po którą sięgnęłam - ale zrobiła na mnie ogromne wrażenie! To świetnie skonstruowany i do ostatniej strony trzymający w napięciu kryminał psychologiczny, którego zakończenie wybucha jak wulkan wywołujący falę emocji. Nie mogę się doczekać kontynuacji!

RECENZJE AMI.
http://recenzjeami.blogspot.com/2015/03/kryminalistka-joanna-jodeka.html

"Spójrz na mnie! Przynajmniej spróbuj. I nie odwracaj książki, nie wgapiaj się w okładkę. Teraz tak nie wyglądam. (...) I nie zgaduj, co się stało. I nie myśl, że mnie poznasz. Ja sama nie poznaję tego kogoś, kto teraz jest mną." [s. 5, 7]

Kim jest ta brudna, rozczochrana kobieta, siedząca na parkowej ławce w porwanym ubraniu i zwracająca się do nas w pierwszym rozdziale?...