Autobiografia została napisana bardzo przystępnie i z poczuciem humoru, a jednocześnie ze swoistą dziecięcą/młodzieńczą/dorosłą naiwnością, której najlepszym przykładem będą wspomnienia dotyczące bar micwy kuzyna:
„Jeść mi się odechciało, bawić mi się odechciało – a wszystko to na myśl, że będę musiał modlić się publicznie na oczach pięciuset krytycznych gości. Nawet na myśl mi nie przyszło zapytać, jak to było u ojca, skoro zauważyłem, że on sam modli się raz do roku, w Jom Kippur, i to z niemieckiego, a nie z hebrajskiego modlitewnika.
Byłem kompletnie sparaliżowany myślą, że czeka mnie odprawienie bar micwy w synagodze. W tym srachu i bezsilności prosiłem przed zaśnięciem Pana Boga, aby „coś zrobił” i mnie jakoś wyratował z tej opresji.
I Pan Bóg wysłuchał mojej modlitwy i zrobił „coś”. Wybuchła II wojna światowa i rozwiało nas na cztery strony świata. I mowy nie było ani o synagodze, ani nawet o bar micwie. Ja wiem, że straszna okazała się cena, jaką narody zapłaciły za to, że nie musiałem odprawiać bar micwy. Ale ja doprawdy – nie chciałem tak radykalnie. Ja chylę się w respekcie i pokorze przed wszystkimi, którzy tę moją myśl uważają za bezczelność i świętokradztwo. Ja nie tak chciałem. Z naszej dwudziestokilkuosobowej rodziny Weberów pozostało po wojnie osiem osób”.
„Dokumenty podróży” polecam wszystkim, którzy lubią ciekawe książki autobiograficzne znanych osób oraz miłośnikom kina, a także historii. Autobiografię Kurta Webera czyta się jak dobrą powieść.

Autobiografia została napisana bardzo przystępnie i z poczuciem humoru, a jednocześnie ze swoistą dziecięcą/młodzieńczą/dorosłą naiwnością, której najlepszym przykładem będą wspomnienia dotyczące bar micwy kuzyna:
„Jeść mi się odechciało, bawić mi się odechciało – a wszystko to na myśl, że będę musiał modlić się publicznie na oczach pięciuset krytycznych gości. Nawet na...