Władza uzależnia

Polityka, czyli sztuka rządzenia. Jak każdy rodzaj sztuki wymaga pewnego wyczucia, artyzmu pozwalającego utrzymać się na wzburzonych wodach władzy. Sama w sobie jako idea jest nieskazitelna, gdyż polega na wyborze najlepszych opcji dla społeczeństwa czy też jednostek. Jednakże jest to jedynie idea, do której trzeba dążyć, ale raczej nigdy dotrzeć się nie uda. Możecie, drodzy współczytelnicy spytać dlaczego? Odpowiedź jest prosta, otóż w tym łańcuchu sprawowania władzy najsłabszym ogniwem jest człowiek, a raczej jego natura. Nie ma ludzi nieskazitelnych, co wpływa na splamienie sztuki jaką jest polityka. Niektórzy poprzez swe chore dążenia czy ambicje potrafią zniweczyć obopólne zmiany. Owszem istnieją jednostki kierujące się dobrem społeczeństwa, ale są to jedynie jednostki. Raz zdobytą władzę ciężko oddać, gdyż władza uzależnia niczym narkotyk. Każdego z nas kusi chęć zaglądnięcia za kulisy, gdzie można zobaczyć prawdziwą naturę aktorów-polityków odgrywających teatr naszej codzienności. Jeśli wymieszamy spoglądnięcie za kulisy władzy z thrillerem politycznym, świetnie skonstruowanymi bohaterami oraz perfidną grą pełną manipulacji, kłamstw, oszustw, szantaży to wówczas otrzymamy skrystalizowany obraz powieści „House of cards”.

Bohaterem powieści jest wspomniany Francis Urquhart. Poznajemy go jako rzecznika dyscypliny partyjnej, osobę pilnującą, by członkowie rządu stawiali się na głosowaniach i dokonywali wyborów zgodnych z linią programową partii. To ważne i odpowiedzialne stanowisko, lecz spychające zajmującego je polityka w cień. Francisa omijają medialne flesze i choć wśród parlamentarzystów wzbudza powszechny postrach, nie czuje się spełniony. Postanawia wykorzystać swoją wiedzę, by zrealizować daleko sięgające ambicje.

Nie będę ukrywał, że w dużej mierze amerykański serial pod tym samym tytułem ze świetną kreacją Kevina Spaceya jako bezwzględnego polityka dążącego do własnych celów, skusił mnie do przeczytania niniejszej pozycji. Już dwie informacje mogą zdziwić i zaintrygować osoby, które wcześniej oglądały serial. Otóż powieść była pierwsza, napisana ponad dwadzieścia lat wcześniej z fabułą skupioną nie w Stanach Zjednoczonych jak to ma miejsce w serialu, ale w Wielkiej Brytanii. Zarówno powieść jak i serial to pasjonujące studium ambicji i władzy. Choć przez znajomość serialu powieść traci kilka zaskakujących momentów, to wciąż jest ona fascynująca i wciągająca. Niektórzy mogą zadać pytanie co jest lepsze, serial czy powieść? Wszystko zależne jest od odbiorcy. Jedni będą preferować dyskretnie rozwijającą się intrygę Francisa Urquharta w brytyjskim parlamencie, inni hollywoodzki rozmach poczynań jego amerykańskiego odpowiednika. Owszem takie porównywania mogą zaistnieć, lecz osobiście uważam, że obie fabuły oraz formy ich prezentacji różnią się na tyle, aby nie odczuwać konieczności ciągłego ich porównywania i ważenia wszystkich plusów i minusów.

Trzymająca w napięciu od pierwszej do ostatniej strony fabuła jest pełna zwrotów akcji i sprawia, że książkę czytamy jednym tchem, a jeśli już robimy sobie przerwę od lektury, to nie możemy się doczekać powrotu do niej. Każdy rozdział opatrzony jest krótką myślą Urquharta , przez co czytelnik jeszcze bardziej angażuje swoją uwagę. Ogromną zaletą tego politycznego thrillera jest to, że nie sposób przewidzieć kierunku, w którym potoczy się fabuła. Zajmujemy tu miejsce bohatera, który tak naprawdę nigdy nie ma pewności, kto w danym momencie jest jego sojusznikiem, a kto tylko udaje jednego z nich, by w dogodnym momencie uzyskać wpływy bądź pogrążyć konkurenta. Książka napisana jest solidnym, dziennikarskim stylem i podzielona jest na krótkie rozdziały, dzięki czemu czyta się ją szybko i z przyjemnością.

Konstrukcja głównego bohatera, Francisa Urquharta, stanowi bodajże największą zaletę powieści. Z jednej strony budzi odrazę oraz obrzydzenie, z drugiej trudno nie docenić jego przebiegłości, determinacji oraz inteligencji. Urquhart wie, czego chce, jest cyniczny, opanowany i niezwykle przebiegły. Nie interesują go szkody i przypadkowe ofiary, które pozostawia na swojej drodze. Zarówno w serialu jak i w książce, główny bohater budzi w czytelniku jakiś rodzaj chorej sympatii. Jednocześnie mu kibicujemy aby dopiął swego oraz mamy nadzieję, że jego domek z kart jednak się rozsypie. Oczywiście Francis Urquhart nie jest jedyną postacią powieści, ale najbardziej wyrazistą. Autor stworzył galerię portretów dziennikarzy oraz polityków. Warto wspomnieć o ambitnej dziennikarce Mattie Storin, która początkowo jest przeciwieństwem Urquharta. Jednakże wkracza ona do brutalnego świata polityki, gdzie nie ma miejsca na współczucie oraz naiwność. Najprzyjemniejsze w lekturze jest to, że mimo tej więzi i poufności między głównym bohaterem, a czytelnikiem, nie jesteśmy w stanie przewidzieć dalszych wydarzeń, ani rozszyfrować jego planów, a to już jest wyznacznik bardzo dobrych thrillerów.

Jak zakończy się gra, a raczej jej pierwszy etap skoro jest to pierwszy tom trylogii? Cóż, drodzy współczytelnicy, moment w którym rozgrywka dobiega końca, elementy układanki zaczynają pasować, można nazwać jednym słowem majstersztyk. Owszem niektórzy mogą pomyśleć, że są to jedynie wynaturzenia autora, lecz jeśli uświadomimy sobie, że powieść oparta jest na faktycznych obserwacjach Michaela Dobbsa, byłego brytyjskiego polityka to wówczas zdamy sobie sprawę, że pomiędzy wersami znajduje się ziarnko prawdy a nasze spojrzenie na określenie kulisy władzy będzie zupełnie odmienne.

Podsumowując, świetne spojrzenie na problematykę władzy oraz dążenia do jej uzyskania za wszelką cenę. Zrozumiałym jest, że niektórzy będą doszukiwać się różnić między serialem a powieścią. Jednak obie te formy uzupełniają się i tworzą spójny kontekst, którego niezmienną cechą jest bezwzględność postaci napędzanych żądzą władzy.

Władza uzależnia

Polityka, czyli sztuka rządzenia. Jak każdy rodzaj sztuki wymaga pewnego wyczucia, artyzmu pozwalającego utrzymać się na wzburzonych wodach władzy. Sama w sobie jako idea jest nieskazitelna, gdyż polega na wyborze najlepszych opcji dla społeczeństwa czy też jednostek. Jednakże jest to jedynie idea, do której trzeba dążyć, ale raczej nigdy dotrzeć...