Na dobrą sprawę do wypożyczenia "Prawdziwego cudu" skłoniły mnie chyba pozytywne wrażenia po przeczytaniu "I wciąż ją kocham" tego samego autora. Pomyślałam sobie, że będzie to lekka lekturka na kilka godzin relaksu. No cóż, tak też właśnie było. Ni mniej, ni więcej.
Fabuła... Hm, niby nie jest źle, choć chciałoby się rzecz "Ale to już było". Pomysł na książkę całkiem przyzwoity, lecz nie innowacyjny. Zresztą, czego się tu spodziewać po autorze "romantycznych historii". Każda kobieta - jak sądzę - jednak od czasu do czasu lubi poczytać o miłości, więc póki co powstrzymam się od zrzędzenia na temat powtarzalności. O, proszę.
Przed nami przyzwoita opowieść o dwójce ludzi, pozornie diametralnie od siebie różnych, których jednak coś połączy. Nie owijając w bawełnę, to coś nazywa się między innymi pożądaniem. Jeremy Marsh ma za sobą nieudane małżeństwo i sporo przelotnych związków, a Lexie Darnell nadal nie może trafić na odpowiedniego mężczyznę, toteż jest nieufna i pełna rezerwy, kiedy zaczyna wyczuwać coraz głębsze zainteresowanie ze strony dziennikarza. Chyba nie zaskoczę Was, jeśli napiszę, że tak, samotna pani Darnell koniec końców nie zdoła oprzeć się urokowi szarmanckiego Jeremy'ego? Zdradziłam zakończenie? Hm, nie do końca. A poza tym, i tak byście się tego domyślili.
Nie chcę być żmijowata, wredna, czepialska, ale Sparks ma najwyraźniej tendencję do ubierania w różne słowa podobnych w fundamencie historii. Facet, który musi wyjechać, powściągliwa kobieta, która wreszcie mu się oddaje... Mimo że to dopiero druga powieść tego autora, jaką miałam okazję przeczytać, historie przez niego opowiadane podejrzanie pokrywają się ze sobą. A ja tego nie toleruję.
Muszę także wspomnieć o sprawie technicznej, która mnie trapi. Kto, do cholery, robił korektę? Kimkolwiek ta osoba jest, na liście jej ulubionych słów czołową pozycję zajmuje najwyraźniej "to", odmieniane przez wszystkie przypadki oraz dublowane w każdej możliwej sytuacji. Nie wierzę, że to wina autora. Paskudne powtórzenia towarzyszą nam przez sporą część książki, która naprawdę sporo na tym traci.
Słowem podsumowania, lektura niewymagająca i czyta się ją szybko. Rzekłabym, że nawet przyjemnie. Potrafi momentami wciągnąć, jednak nie wzbudziła we mnie większych wrażeń. Przeczytałam, ale pewnie wkrótce zapomnę.

Na dobrą sprawę do wypożyczenia "Prawdziwego cudu" skłoniły mnie chyba pozytywne wrażenia po przeczytaniu "I wciąż ją kocham" tego samego autora. Pomyślałam sobie, że będzie to lekka lekturka na kilka godzin relaksu. No cóż, tak też właśnie było. Ni mniej, ni więcej.
Fabuła... Hm, niby nie jest źle, choć chciałoby się rzecz "Ale to już było". Pomysł na książkę całkiem...