O „Czarnej samicy kruka” dowiedziałam się przypadkiem od samego Dariusza Pawłowskiego, gdy napisał do mnie w ramach promowania swojej twórczości. Jako że autor mnie zaciekawił, postanowiłam sięgnąć po tę właśnie pozycję, która jest jego drugą wydaną powieścią.

Pawłowski na bardzo wczesnym etapie swojej kariery porwał się na bardzo trudna tematykę, na której nawet bardziej doświadczeni autorzy niejednokrotnie się wyłożyli. Czy sprostał wyzwaniu? Ciężko mi jednoznacznie stwierdzić, gdyż bardzo dobre fragmenty przeplatają się z fatalnymi. Sam pomysł na grasującego po Warszawie i jej okolicach seryjnego mordercę był bardzo ciekawy, gorzej jednak z wykonaniem. Jednak jednego jestem pewna: książka nie jest warta sugerowanej przez wydawcę ceny. I nie chodzi mi tu tylko o treść, ale i o objętość.

Książka jest napisana językiem zupełnie niepasującym do tego typu literatury, niekiedy trącającym szkolnymi wypracowaniami. Sporo jest tam zbędnych opisów i epitetów. Czytelnikowi nie jest potrzebna wiedza czy bohater zjadł na śniadanie kanapkę z szynką i zieloną sałatą czy też z żółtym serem. Za dużo picia, za dużo jedzenia, za dużo wbiegania po schodach… Słowo daję, czytając poszczególne fragmenty miałam wrażenie, że czytam scenariusz do jednego z tych popularnych seriali kryminalnych. I co to w ogóle za wyrażenie zamalować w kaczora?! Przykro mi, ale nie znam na tyle slangu ulicznego więc proszę o tłumacza. Autor zdecydowanie powinien popracować nad stylem i poszerzyć słownictwo.

To fascynujące, co może dziać się w umyśle dotkniętym szaleństwem. Zawsze interesowały mnie książki, w których autor stara się wczuć w psychikę seryjnego mordercy. Co uczyniło go tym kim jest? Co sprawiło, że zaczął zabijać? Pawłowski wprost wytyka palcem winnych ukształtowania się tego konkretnego psychopaty, nie zdradza jednak jaką konkretnie rolę odegrali w życiu sprawcy. No i jeszcze dochodzi ten motyw nadprzyrodzony…

Kim lub czym jest tytułowa czarna samica kruka? Czy to rzeczywiście posłaniec pradawnego bytu, lubujący się w śmierci i cierpieniu? Czy też wytwór wyobraźni chorego na schizofrenię człowieka? A może to tylko metafora pierwotnych ludzkich instynktów? Bez względu na to czy jest prawdziwa, czy nie, jest bardzo ważną „postacią”, będącą swojego rodzaju motorem napędowym zaistniałych wydarzeń. Ona jakby inspiruje ludzi do czynienia zła. Samo zakończenie pozostawia więcej pytań niż odpowiedzi, a ponieważ autor udziela tylko strzępów informacji, musimy sami zdecydować co rzeczywiście miało miejsce, a co było tylko wytworem ogarniętego obłędem lub strachem umysłu.

Osobiście sądzę, że warto by było przeanalizować silne i mocne strony „Czarnej samicy kruka”, poprawić niedociągnięcia i rozwinąć niektóre wątki w przyszłości, bo książka ma niewykorzystany potencjał.

I jeszcze jedno - Pawłowski rozbroił mnie tym kultem fiata 125p. Osobiście uważam te wstawki z samochodem za jeden z jego lepszych pomysłów.

Natalia Neisser