Wątki w tej książce niezbyt się łączą. Mam jakby brakowało kilku rozdziałów do zrozumienia. Zagadka mordercy rozwiązana na odczepnego w stylu deus ex machina. Dziwne wątki fantastyczne. Podsumowując, pomysł dobry, ale zabrakło mocy do dobrego wykonania.

Wątki w tej książce niezbyt się łączą. Mam jakby brakowało kilku rozdziałów do zrozumienia. Zagadka mordercy rozwiązana na odczepnego w stylu deus ex machina. Dziwne wątki fantastyczne. Podsumowując, pomysł dobry, ale zabrakło mocy do dobrego wykonania.

O losie, jakież to było złe... Oprócz głównego wątku, dziejącego się w Arktyce, autor daje nam różne scenki z wielu miejsc, które nijak mają się do fabuły, nie zahaczając o nią nawet w minimalnym stopniu. Całość jest chaotyczna, tak naprawdę nie wiadomo ani o co chodzi, ani po co to wszystko zostało napisane. Czyli ani to dobre, ani ciekawe, ani sensowne. Zmarnowany czas, odradzam wszystkim wahającym się.

O losie, jakież to było złe... Oprócz głównego wątku, dziejącego się w Arktyce, autor daje nam różne scenki z wielu miejsc, które nijak mają się do fabuły, nie zahaczając o nią nawet w minimalnym stopniu. Całość jest chaotyczna, tak naprawdę nie wiadomo ani o co chodzi, ani po co to wszystko zostało napisane. Czyli ani to dobre, ani ciekawe, ani sensowne. Zmarnowany czas,...

Zima nadchodzi Szanowni Państwo!
A wraz z nią źli ludzie... bardzo dobra książka, chociaż są momentami pewne niedociągnięcia, czyta się dobrze i bez większych problemów. Mamy również okazję poznać kilku wybitnych ludzi, o których, przyznam się bez bicia, wcześniej nie było okazji usłyszeć.
https://en.wikipedia.org/wiki/Henryk_Arctowski

Zima nadchodzi Szanowni Państwo!
A wraz z nią źli ludzie... bardzo dobra książka, chociaż są momentami pewne niedociągnięcia, czyta się dobrze i bez większych problemów. Mamy również okazję poznać kilku wybitnych ludzi, o których, przyznam się bez bicia, wcześniej nie było okazji usłyszeć.
https://en.wikipedia.org/wiki/Henryk_Arctowski

Kiedy rozważałem wybór tej lektury, spotkałem się tutaj z mocno podzielonymi opiniami. Ostatecznie postanowiłem dać szansę Pawłowskiemu, chciałem przeczytać coś mocno zimowego, a stacja arktyczna jest poza tym interesująca sama w sobie.

Tyle że na Arktyce jesteśmy tylko przez połowę książki. Druga połowa to istna rozsypanka historii, sceny z życia różnych ludzi kręcące się wokół stanu wojennego i alternatywnej wersji przeszłości. Rozsypanka ta być może układa się w jakiś obraz, choć ja nawet nie odczuwałem potrzeby, żeby zadawać sobie pytanie, czy autor chciał coś osiągnąć wprowadzaniem tak wielu epizodów. Być może krzywdząco wobec niego nasunęło mi się, że musiał po prostu czymś wypełnić fabułę, aby osiągnąć te 280 stron zamiast 140.

Główny wątek – zbrodni w stacji badawczej – istotnie mógłby być bogatszy. Nie ma wiele z kryminalnego dochodzenia, nie ma psychologii zagrożonych ludzi zamkniętych na pustkowiu, nie ma specjalnie dużo wydarzeń. Najgorsze jest jednak zakończenie, któremu można postawić wiele zarzutów względem wiarygodność całej historii. Powiedziałbym nawet, że pan Pawłowski zwyczajnie nie miał na nie pomysłu, pisząc książkę; że dał się porwać wyrazistej arktycznej scenerii w nieznane, bez planu na wyrazistą fabułę.

Kiedy rozważałem wybór tej lektury, spotkałem się tutaj z mocno podzielonymi opiniami. Ostatecznie postanowiłem dać szansę Pawłowskiemu, chciałem przeczytać coś mocno zimowego, a stacja arktyczna jest poza tym interesująca sama w sobie.

Tyle że na Arktyce jesteśmy tylko przez połowę książki. Druga połowa to istna rozsypanka historii, sceny z życia różnych ludzi kręcące się...

Dawno już nie przeczytałem tak słabej książki jak ta. Książka stanowi zlepek luźnych wątków, które właściwie nie są ze sobą powiązane w żaden logiczny sposób. Ledwie kilka da się w jakiś sposób ze sobą połączyć. Autor chciał stworzyć zapewne thriller psychologiczny lub kryminał, ale ani jedno, ani drugie zupełnie mu nie wyszło. Szkoda bo pomysł był ciekawy, ale wykonanie dramatyczne. Samo miejsce głównego wątku akcji (a przynajmniej tak mi się wydaje bo w tym "dziele" wszystko jest poplątane),czyli polska stacja arktyczna, wydaje się ciekawym pomysłem. Odludne miejsce, odcięte od świata i popełnione w nim morderstwo. Grupa ludzi z których każdy może być potencjalnym mordercą. Można z tego zrobić niezły thriller psychologiczny. Jednak pan Dariusz Pawłowski wolał pisać zamiast tego o pejzażach i zaparzaniu herbaty. Na dodatek wplatał co drugi rozdział kolejny nowy watek zupełnie nie powiązany z tym wyjściowym. Jeśli dodamy do tego iż część wtrącanych wątków to wątki polityczne oraz zakończenie z elementami science-fiction to dopełni to obrazu nędzy i rozpaczy. To właściwie moja pierwsza przeczytana książka w życiu po lekturze której tak naprawdę zupełnie nie wiem o co w niej autorowi chodziło. Jedyną gwiazdkę jaką tutaj daję to tylko dlatego że mniej dać nie mogę oraz dlatego, że książka była krótka. Strasznie się z nią męczyłem i wynudziłem. Stanowczo odradzam. Warto poświęcić czas na zdecydowanie lepsze książki.

Dawno już nie przeczytałem tak słabej książki jak ta. Książka stanowi zlepek luźnych wątków, które właściwie nie są ze sobą powiązane w żaden logiczny sposób. Ledwie kilka da się w jakiś sposób ze sobą połączyć. Autor chciał stworzyć zapewne thriller psychologiczny lub kryminał, ale ani jedno, ani drugie zupełnie mu nie wyszło. Szkoda bo pomysł był ciekawy, ale wykonanie...

Stacja arktyczna, gdzieś na początku lat 80tych wieku XX. Grupa mężczyzn tkwi tam w środku lodowej pustyni, prowadzi badania, rozmowy, siłuje się na rękę. Pewnego dnia jeden ginie, to, co wydawałoby się nieszczęśliwym wypadkiem, okazuje się morderstwem. Zaczyna się gra nerwów, ponieważ zabójca jest gdzieś wśród nich. Na drugim planie z kolei otrzymujemy małe political fiction, rzucające czytelnika z kraju do kraju, z jednego ważnego biura do drugiego, mieszając trochę w znanej historii. I chyba właśnie te wątki zupełnie zepsuły mi odbiór książki. To, co mogłoby być świetnym thrillerem psychologicznym, o grupie ludzi, odizolowanych od świata, szukających zdrajcy w swoich szeregach, zostało zupełnie rozmyte przez wątki ze świata, gdzie ważne persony decydują o przyszłości świata. Każdy wątek zostaje zasugerowany i pozostawiony, kompletnie rozmywając ten główny. Do końca nie zapamiętałem, kto jest kim na stacji, kto się czym zajmuje, właśnie przez te przeskoki, z których, tak naprawdę, wystarczyłby tylko jeden, który ma faktyczny wpływ na przebieg akcji w książce. Wymęczyłem tę lekturę, bo nie mam w zwyczaju zostawiać książki niedoczytanej. Czy finał mnie zadowolił? W sumie to nie, znowu bowiem pojechano na historii, dodatkowo mieszając. A można zupełnie normalnie, bez wielkich figur.

Stacja arktyczna, gdzieś na początku lat 80tych wieku XX. Grupa mężczyzn tkwi tam w środku lodowej pustyni, prowadzi badania, rozmowy, siłuje się na rękę. Pewnego dnia jeden ginie, to, co wydawałoby się nieszczęśliwym wypadkiem, okazuje się morderstwem. Zaczyna się gra nerwów, ponieważ zabójca jest gdzieś wśród nich. Na drugim planie z kolei otrzymujemy małe political...

Minusem tej książki są żarty bardzo słabe i nawet nie chodzi o tematykę, tylko żarty są po prostu słabe. Fabuła momentami się nieco rozmywa i bardzo skacze od wątku do wątku, co ma swoje uzasadnienie jeśli jest zrobione dobrze. Ciekawe miejsce, w którym dzieje się akcja. Ciekawie opisani główni bohaterowie, ale kto jest wszystkiemu winien, można się domyślić mniej więcej w połowie książki.

Minusem tej książki są żarty bardzo słabe i nawet nie chodzi o tematykę, tylko żarty są po prostu słabe. Fabuła momentami się nieco rozmywa i bardzo skacze od wątku do wątku, co ma swoje uzasadnienie jeśli jest zrobione dobrze. Ciekawe miejsce, w którym dzieje się akcja. Ciekawie opisani główni bohaterowie, ale kto jest wszystkiemu winien, można się domyślić mniej więcej w...

Powiedzieć, że to jest kiepska książka, to jakby nic nie powiedzieć.
W zamyśle autora miał to być sensacyjny thriller z elementami political fiction, a niestety wyszedł jakiś patchwork bez ładu i składu, kompletnie niedopracowany i z nieprawdopodobną ilością błędów rzeczowych i logicznych.
Pawłowski umieścił główną akcję swojej powieści na arktycznej stacji badawczej i już na samym początku raczy nas takimi rewelacjami, jak podziwianie przez naukowców pingwinów (!) nad oceanem, po czym każe iść kierownikowi stacji na północ (!),żeby zobaczyć brzeg morza. Dalej jest jeszcze lepiej.
Po przeczytaniu tej książki nadal nie mam pojęcia o co chodziło w warstwie fabularnej. Czemu miał służyć wątek „stanu wojennego” w Polsce? Co tak ważnego było w ekspedycji naukowej, żeby umieszczać wśród jej uczestników zawodowego zabójcę? Czego by nie dotknąć, to nic nie trzyma się kupy. Jak do tego dodać plastikowe postaci, drewniane dialogi, czerstwe dowcipy i główną aktywność w postaci robienia i picia herbaty, to ręce opadają.
Jedyną zaletą tej książki jest jej niewielka objętość, co pozwala jakoś dobrnąć do końca bez większego uszczerbku dla zdrowia psychicznego.
Zdecydowanie odradzam.

Powiedzieć, że to jest kiepska książka, to jakby nic nie powiedzieć.
W zamyśle autora miał to być sensacyjny thriller z elementami political fiction, a niestety wyszedł jakiś patchwork bez ładu i składu, kompletnie niedopracowany i z nieprawdopodobną ilością błędów rzeczowych i logicznych.
Pawłowski umieścił główną akcję swojej powieści na arktycznej stacji badawczej i już...

Chwilę się zastanawiałam, jaką opinię wydać o tej książce, wahając się między "dobrą" a "przeciętną". Ostatecznie postanowiłam zaniżyć trochę opinię mając nadzieję na zmotywowanie autora do dalszej pracy. Dlaczego tak? Książka jest debiutem literackim autora i jako debiut nie ustrzegła się kilku potknięć, nad którymi warto by było popracować. Jednocześnie jak na debiut książka jest intrygująca i to liczy się jak najbardziej na plus.
Zacznijmy jednak od początku. "Arcanus Arctica" nie jest powieścią jednolitą gatunkowo. Mamy tu zarówno elementy kryminału, książki grozy, jak i political fiction. Element kryminalny to zabójstwo na stacji badawczej, jako element grozy autor wykorzystał miejsce akcji, tj. Arktykę, a za political fiction odpowiada sytuacja opisywana w Polsce. Co prawda ów political fiction ma pewne odniesienia do rzeczywistego wprowadzenia stanu wojennego w Polsce w 1981 roku, jednak już dalsza część powieści jest czystym wymysłem. In plus zdecydowanie mogę uznać pierwsze dwa elementy, tj. wątek kryminalny z wątkiem grozy. Niezły pomysł, by umieścić akcję w takim a nie innym miejscu, powodującym nawarstwienie się emocji, wzajemnych podejrzeń, jest zdecydowanie godny uwagi. Niestety, nie jest tu do końca różowo, gdyż jest też element, nad którym warto by było popracować. Chodzi mianowicie o sposób przedstawienia bohaterów. Henryk Arctowski, jako szef misji, wydaje mi się momentami człowiekiem nie do końca zrównoważonym emocjonalnie. Ja rozumiem, że sytuacja opisywana w książce jest wyjątkowa (nieznany zabójca, kolejne ofiary, brak kontaktu z ojczyzną),tym niemniej wydaje mi się, że gdy już opisujemy szefa misji na takim odludziu, to przecież chyba nikt przy zdrowych zmysłach nie wysłałby tam kogoś tak słabo odpornego psychicznie, prawda? Tymczasem nasz szef misji zachowuje się czasami cokolwiek... dziwnie. Tutaj przydałaby się bardziej wyrazista postać. Miałam też drobny problem przy finalnym rozwiązaniu zagadki dotyczącej przyczyn zabójstw. Policzyłam sobie lata i jakoś nijak mi nie pasowało. Ojciec Arctowskiego? Chyba raczej dziadek... Mimo jednak tych dwóch elementów ta część książki intryguje i jak na debiut jest całkiem zachęcająca.
W książce przeplatają się wydarzenia na Arktyce z wydarzeniami w Polsce i okolicach. To ów element political fiction. No i tutaj miałam niezły zgryz. Zbyt dużo tu niedopowiedzeń, jest to trochę zbyt chaotyczne dla mnie i sprawiało, że momentami zupełnie się gubiłam. Niestety, ten element książki nie zyskał mojego poklasku. Przyznaję jednak, że sam obrót sytuacji w kraju wpłynął znacząco na atmosferę na stacji badawczej, więc jako element powieści był w pewnym sensie konieczny.
Generalnie książka jest całkiem niezłym debiutem, a że czyta się ją dosyć swobodnie, a na dodatek dostajemy piękne opisy przyrody, to warto się nad nią pochylić.

Chwilę się zastanawiałam, jaką opinię wydać o tej książce, wahając się między "dobrą" a "przeciętną". Ostatecznie postanowiłam zaniżyć trochę opinię mając nadzieję na zmotywowanie autora do dalszej pracy. Dlaczego tak? Książka jest debiutem literackim autora i jako debiut nie ustrzegła się kilku potknięć, nad którymi warto by było popracować. Jednocześnie jak na debiut...

Rok 1981. W stacji badawczej na dalekiej Arktyce ginie człowiek. Wszystko wskazuje na wypadek lecz z biegiem czasu szef misji dochodzi do wniosku, że to jednak nie był wypadek...
Autor sceny rozgrywające się na mroźnej Arktyce przeplata ze scenami rozgrywającymi się w Polsce, w trakcie ogłoszonego stanu wojennego.
Książkę czyta się łatwo, bardzo dobrze oddana jest przestrzeń jak i klimat Arktyki. Autor dobrze zbudował postać Henryka Arctowskiego. Jednak po przeczytaniu czuję pewien niedosyt. W książce są elementy, które wg mojej oceny nie wnoszą wiele do treści i autor mógł z nich zrezygnować na korzyść zbudowania jeszcze większego napięcia panującego w mroźnym klimacie na odległej stacji badawczej.

Rok 1981. W stacji badawczej na dalekiej Arktyce ginie człowiek. Wszystko wskazuje na wypadek lecz z biegiem czasu szef misji dochodzi do wniosku, że to jednak nie był wypadek...
Autor sceny rozgrywające się na mroźnej Arktyce przeplata ze scenami rozgrywającymi się w Polsce, w trakcie ogłoszonego stanu wojennego.
Książkę czyta się łatwo, bardzo dobrze oddana jest...