Czy wszyscy podchodzą tak emocjonalnie do książek jak ja, czy to może zasługa autorki "Intruza"? Mniejsza o to. Czytając książki mam wrażenie, że żyję w świecie bohatera. Oczywiście nigdy nie postrzegam siebie jako główną bohaterkę, lecz patrzę z jej perspektywy. W tym przypadku to było trudne. Po której stanąć stronie? Jareda, Iana, Mel czy Wagabundy? wybrałam chyba to ostatnie. Bardziej przywiązałam się do tej pięknej duszy, współczułam jej i nawet zazdrościłam, że potrafi wybrnąć z każdej sytuacji. Najpiękniejszym momentem całej tej historii była jej ofiara. Przyznaję, wzruszyłam się, a może płakałam z powodu tak wielkiej straty? Stephenie Meyer dość dobrze wybrnęła na końcu i znalazła "złoty środek", który zaspokoił mnie-czytelnika. Ale trochę jest mi żal, że ta przygoda dobiegła końca. Mam nadzieję, że znajdę kolejną wzruszającą opowieść i zaznam coś nowego lub przypomnę sobie losy Wagabundy. Jak najbardziej musicie przeczytać "Intruza". Ja bardzo długo z tym zwlekałam. Teraz wiem, że popełniłam błąd. Ba, można to zaliczyć do kategorii grzechu ciężkiego. :P Teraz tylko się cieszę bo doznałam czegoś nadzwyczajnego. Tak moi drodzy taką magię posiadają tylko książki. :)

Czy wszyscy podchodzą tak emocjonalnie do książek jak ja, czy to może zasługa autorki "Intruza"? Mniejsza o to. Czytając książki mam wrażenie, że żyję w świecie bohatera. Oczywiście nigdy nie postrzegam siebie jako główną bohaterkę, lecz patrzę z jej perspektywy. W tym przypadku to było trudne. Po której stanąć stronie? Jareda, Iana, Mel czy Wagabundy? wybrałam chyba to...